*Let op: in dit interview wordt gesproken over zelfdoding en zelfbeschadiging. Mocht je je hierdoor getriggerd voelen, neem contact op met 0800-0113 of chat op 113.nl
Het ontstaan van de depressie
Eigenlijk was er niet één specifieke gebeurtenis waardoor mijn depressie is ontstaan. In het begin had ik vooral heel veel last van vermoeidheidsklachten. Hiervoor ging ik uiteindelijk naar een revalidatiecentrum. Daar kreeg ik tijd om na te denken. Zo ben ik erachter gekomen dat al mijn lichamelijke klachten (hoofdpijn, misselijk, vermoeidheid) eigenlijk meer symptomen waren van een depressie. Ik denk dat het ook veel te maken heeft met het feit dat ik heel gevoelig ben voor de dingen die om mij heen gebeuren. Als ik langs iemand loop en die persoon glimlacht niet terug, dan vind ik dat al lastig.
Ik ben geen diagnose
Bij iedere psycholoog waar ik kwam kreeg ik een andere diagnose: van bipolair en autisme tot adhd en hoogsensitief. Ik ben geen diagnose, er hoort niet 1 diagnose bij mij. Ik ben niet rood of blauw, ik ben een beetje van allebei. Ik ben gewoon Vroon.
Na een lange weg binnen de hulpverlening kwam ik uiteindelijk terecht bij een particuliere psychiater die schijt had aan alle labels. Hij was geïnteresseerd in mij. Hij was met mij in gesprek en niet met een diagnose. Dat was al zo’n verandering met wat ik gewend was. Ik zat eerder met iemand in gesprek en die zat dan met een notitieblok een beetje op te schrijven wat ik zei. En dan werd er tussendoor op de klok gekeken, want ik had precies een uur. Het voelde een beetje als een fabriek, niet menselijk.
Ja, ik heb wel veel ervaring met de hulpverlening. “Ik heb het idee dat ik heel Haarlem afgewerkt heb, qua ggz instellingen”. Ik vind trouwens zeker niet dat alle GGZ slecht is hoor, het is alleen wel heel belangrijk dat er écht een klik is.
Perfect gezin en toch niet gelukkig
Naast mijn mentale problemen ziet mijn leven er eigenlijk wel perfect uit. Ik denk dat als mensen een perfect gezin moeten afbeelden, mijn gezinssituatie behoorlijk in de buurt komt. De mentale problemen komen echt vanuit mezelf. Ik denk dat ik daarin gewoon pech gehad heb. Gelukkig kan ik mijn kwetsbaarheid ook als mijn kracht zien. Ik kan het humorvol en zinvol inzetten.
Gevangen in mijzelf
Op een bepaald moment zat ik zo gevangen, zo vast in mijn hoofd, dat ik niet meer wist dat er een manier was om de deur te openen. Ik dacht toen dat weggaan een oplossing was die kon helpen. Ik heb nooit letterlijk gedacht: ik wil dood. Ik wilde meer verlossing van de aanhoudende gedachten in mijn hoofd. Het was een soort draaikolk van gedachten waar ik steeds dieper in kwam. Het eindige in een zwart gat waar ikzelf niet meer uit kon komen.
In eerste instantie waren het gedachten over de maatschappij waarin we leven en de normen en waarden en of ik daar wel in pas. Er is zoveel narigheid en ik had niet het idee dat ik daar deel van wilde uitmaken. Ja het is allemaal best groots en niet waar de meeste pubers zich mee bezighouden. Hierdoor heb ik ook echt weinig mensen om mij heen met dezelfde problemen. Erover praten is dan moeilijk. Dat is nog steeds een complex onderdeel in mijn leven. Ik praat er nu soms over met mijn gezin en mijn psychiater.
Taboe op praten over zelfdoding
Ik schaamde me enorm voor het zwak zijn en het tonen hiervan. Ik praat er nu makkelijk over, omdat ik dan zekerder overkom. Daarom praat ik er wel vaak vanuit de derde persoon over. Het is niet wat de meeste andere jongeren bezighoudt. Als ik me slecht voel, voelen al die dingen (uitgaan, vriendjes, uiterlijk) zo oppervlakkig en nep.
Op social media doe ik gedeeltelijk mee aan die nepheid. Vroeger kon ik ook echt gezogen worden in social media. Ik weet wel dat het enkel perfecte plaatjes zijn op social media, maar daar ben ik me toch niet constant bewust van. Hierdoor krijg ik zo’n eenzijdig beeld van het leven, waardoor als ik hier niet aan meedoe, ik toch het gevoel krijg dat ik iets mis. Als ik meer dan een uur op social media zit, dan word ik er echt verdrietig van.
Lezen over zelfbeschadiging
Na mijn suïcidepoging ging ik op zoek naar een manier om om te gaan met mijn heftige emoties. Ik had het altijd wel intrigerend gevonden dat mensen zich expres konden pijnigen om zichzelf een prettiger gevoel te geven. Ik had erover gelezen en ben het toen zelf gaan proberen. Ik kwam hierdoor ook echt op hele nare websites, waar mensen elkaar aanmoedigen in de zelfbeschadiging. Hierdoor is het ook veel erger geworden.
Zoekend naar balans
Ik ben op moment nog wel zoekende. Er is niet altijd zonneschijn. Het verschilt echt per week en maand. Zeker de winter is niet mijn seizoen. Ik zoek naar balans, iets wat me houvast geeft. Iets dat langer standhoudt dan een week. De gesprekken met de psychiater en de steun van mijn gezin helpen me, maar ik denk vooral dat het leven dat ik wil gaan leven me gelukkig zal maken.
Ik wil graag zelf de psychiatrie in. Ik heb me aangemeld voor de studie geneeskunde en wil later psychiater worden. Ik denk dat hoe meer ik in contact kom met mensen met dezelfde interesse, hoe gelukkiger ik word. Ik kan echt een week teren op een goed gesprek. Ik zie geen valkuilen om dit te bereiken. Misschien arrogant, maar ik denk dat ik er wel kom.
Het boek Humeurkanker is verkrijgbaar bij de betere boekhandel en via Bol.com