Denk je aan Zelfmoord?

We zijn er voor je. 
Je kunt met ons geheel anoniem bellen of chatten. 

 

 

Bel gratis 0800-0113 Chat met ons
Bel of chat met ons
Zoeken
overleg en advieslijn

In gesprek met Emise: hulpverlener bij de 113 Overleg & Advieslijn

Emise (23) is Hulpverlener Suïcidepreventie bij 113. Een onderdeel van haar werkzaamheden is het bemensen van de 113 Overleg & Advieslijn. Wanneer je je als professional zorgen maakt om iemand kun je met een collega professional sparren over wat de juiste handelswijze is. Ook als je bezorgd bent over iemand die aan zelfdoding denkt als familielid, vriend of omstander, kan het fijn zijn om je hart te luchten. Of misschien ben je alleen op zoek naar informatie over het onderwerp.

In alle situaties zitten de hulpverleners van onze Overleg- en Advieslijn voor je klaar. Met antwoord op je vragen. Suggesties voor hoe je de ander kan helpen. Of gewoon een luisterend oor. Wij spraken Emise over de Overleg & Advieslijn en over haar werkzaamheden.

Hoe bereik ik de Overleg- en Advieslijn van 113?

  1. Bel op werkdagen tussen 10.00 en 16.00 uur naar 020-3113 888. Je krijgt dan meteen een hulpverlener aan de lijn. N.b. Je kunt ook anoniem blijven.
  2. Stuur dan een e-mail naar [email protected]. Je krijgt zo snel mogelijk antwoord.

Iedereen kan de Overleg & Advieslijn bellen?

Ja, iedereen die betrokken is bij andermans gedachten aan zelfmoord en advies wil inwinnen kan naar onze Overleg en Advieslijn bellen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan naasten (familie, vrienden, kennissen), (zorg)professionals, bedrijven, scholen en sportclubs.

Hoe ziet zo'n telefoongesprek eruit?

In een Overleg en Advieslijn telefoongesprek is er ruimte en tijd om de zorgen om de ander te bespreken, waar nodig te ventileren en samen tot vervolgstappen te komen. We staan hierbij met aandacht stil bij de situatie en uw vragen om vervolgens een passend advies te geven.

Als werkgever kun je soms verstrikt raken in iemands werk en privéleven … ik kan mij indenken dat dit op bepaalde momenten tot een disbalans kan leiden. Het is naar mijn idee verhelderend om dan aan te geven wat je als werkgever wel en niet voor deze persoon kunt betekenen. Wees open, niet veroordelend en empathisch. Betuig je steun, schakel bedrijfsartsen/hulpverleners in en werp een blik op het suïcideprotocol in het bedrijf (indien aanwezig).

Wat merk jij van onderwijs gerelateerde gesprekken?

Onderwijs gerelateerde gesprekken zijn ontzettend van belang. Dit omdat kinderen op school veel tijd doorbrengen in een cruciale fase van hun leven. Ze vormen zichzelf in deze periode en interacteren continue zowel verbaal als non-verbaal met leeftijdsgenoten en leraren. Scholen kunnen voor een lastige keuze komen te staan wanneer zij zorgelijke signalen van hun leerlingen oppakken: wat kunnen scholen wel en niet?

Wat als de leerling zijn ouders er niet bij wil betrekken? En wat als het kind een onstabiele thuissituatie heeft? Maar ook, wat doe je als een leerling een 'geslaagde zelfmoordpoging' heeft gedaan? Hoe ga je daar als school mee om richting ouders, leerlingen en medewerkers? Dat zijn zoal belangrijke kwesties om samen over na te denken.

Ik zou als psycholoog toch zelf moeten weten wat te doen?

Naar mijn mening is dit zeker niet zo, aangezien suïcidaliteit complex is en waar psychologen wellicht niet frequent mee in aanraking komen. Daarbij kan een risicoschatting lastig te maken zijn en wordt het van hen verwacht dat ze aansturen op veiligheid en de juiste zorg bieden. Het kan dan verstandig zijn om te overleggen en elkaars visies tegenover elkaar te zetten. Twee hulpverleners weten er immers meer dan één en elke cliënt is uniek.

overleg en advieslijn

Wat nou als ik geen zorgachtergrond heb?

Regelmatig zijn naasten bang dat ze de verkeerde dingen zeggen waardoor hun naaste de daad bij het woord voegt. Mocht deze angst de naasten tegenhouden om zelfmoord bespreekbaar te maken, is het goed om te onthouden dat er geen verkeerde vragen zijn en je geen zaadje plant als je doorvraagt naar de gedachten aan zelfdoding. Bewaak hierin wel je eigen grenzen: wat kan en wil je wel/niet voor de ander doen?

Probeer daarbij uit de hulpverlenersrol te blijven en je waarde te houden in de relatie die je hebt met de ander. Vaak is het een opluchting voor naasten om geen hulpverlener te hoeven zijn. Praat uit jezelf, stel open vragen en neem een niet veroordelende, nieuwsgierige en empathische houding aan.

De gratis online training suïcidepreventie van 113 zou kunnen helpen om als naasten te leren hoe dit bespreekbaar gemaakt kan worden: Vraagmaar.nl

Speelt er vaak een groot verantwoordelijkheidsgevoel?

Ja, zeker. Ik geloof dat dit vaak voortkomt uit het juist willen handelen voor de ander en tevens voor jezelf. Het zou op bepaalde momenten kunnen voelen als “Ik kan het maar één keer doen en als ik een verkeerd besluit neem, kan ik dat mijzelf niet vergeven”. Het is dan goed om te onthouden dat je niet verantwoordelijk bent voor een ander. Je kan in dergelijke situaties wel zeggen: “Ik kan voor jou niet bepalen wat je wel en niet doet of moet doen, ik kan alleen hopen dat je jezelf niets aan doet. Ik wil je helpen en steunen waar ik dat kan, bijvoorbeeld door mee te gaan naar de huisarts.”

Van taxichauffeur tot kapper. Wat is jouw advies?

Deze mensen zou ik meegeven om open vragen te stellen, aan te geven dat je je zorgen maakt en denkt dat er (meer) hulp nodig is. Erken de moeilijkheid van de situatie, biedt een luisterend oor en vraag wie er op de hoogte zijn van de gedachten aan zelfdoding.

Je kunt deze persoon daarbij doorverwijzen naar de huisarts of al bestaande hulpverlening en/of de contactgegevens van 113 meegeven: 24/7 gratis en anoniem telefonisch bereikbaar via 0800-0113, of op de chat via www.113.nl.