Zelfacceptatie is een sport. Het is daarom belangrijk om fit te zijn. Zowel fysiek als geestelijk. Fit zijn is mijn drijfveer en wat mij beweegt. Ha! Mijn naam is Wijnand, 33 jaar en samen met mijn hond Rose woonachtig te Leeuwarden in de prachtige provincie Friesland. Chips en sinas vind ik geweldig. Mijn hond is dol op tv-kijken. Geluk zit in de kleine dingen en daarom is het soms zo moeilijk om het te vinden. Dat laatste geeft mij al mijn hele leven houvast en via deze weg zou ik iedereen dan ook willen adviseren; blijf zoeken.
Met trillende handen nam ik het plastic bekertje aan. De officiële benaming van de inhoud van het bekertje was koffie. De onofficiële benaming van de inhoud van het bekertje was natuurlijk water met een lichte toets van bejaarde koffiebonen. We spraken, luisterden en een uur later stond ik met een opgelucht gevoel en zonder tranen op zak weer buiten. Praten met een helpende hand. Dat zouden meer mensen moeten doen. De zon scheen, terwijl het met bakken uit de hemel kwam. Het was warm en zacht, terwijl het waaide en het weerbeeld een kil en guur aangezicht had. Voor opluchting en tranen de vrije loop laten, kom ik mijn bed uit. De wandeling naar huis werd al fluitend ingezet. Tijd voor pizza en cola.
Na twintig passen in de goede richting te hebben gezet, hoorde ik achter mij een vrouwenstem vijf keer vrij luid mijn naam roepen. Na mij te hebben omgedraaid, zag ik een vrouw. Ze leek op de vrouw die met de duiven in Central Park speelde in Home Alone 2: Lost in New York. Naar mijn mening het beste deel uit de Home Alone filmreeks. Rennend kwam ze op mij af en ik deed een paar stappen achteruit. Mensen vind ik prima, maar wel op gepaste afstand. Vooral nu. We moet elkaar op alle vlakken simpelweg de ruimte geven.
De vrouw liet mij weten dat Stella haar naam was en dat ze mij iets waardevols wilde geven. Gratis. Het maakt niet uit hoe je er in het leven voor staat of wat je achternaam ook is, wanneer je iets gratis wordt aangeboden, dan ga je ervoor. Gratis is gratis. Nadat ze vroeg of ik wilde aannemen wat ze mij te bieden had, knikte ik vriendelijk. Niemand heeft tegenwoordig een reden om niet vriendelijk naar een ander te knikken. Reken het maar uit. Iemand een fijne dag of goedemorgen wensen, is net zo waardevol als het ontvangen van een bos bloemen of zak chips. Uit haar rugzak haalde Stella een pot appelmoes tevoorschijn en Stella sprak toen op vriendelijke toon al deze woorden:
“Dit is een pot appelmoes. Een simpele pot appelmoes. Niet meer. Niet minder. Gewoon, een simpele pot appelmoes. Bewaar deze pot goed en wees er zuinig op, maar berg hem alsjeblieft niet op in een kastje of kluis. Leg hem ook alsjeblieft niet onder je bed en maak hem onder geen beding open. Zet en houd hem in het zicht en stof hem af wanneer dit nodig is. Dit is wat ik wil dat je in de toekomst doet: wanneer jij je niet goed voelt, wanneer jij je niet voelt hoe jij je wilt voelen, wanneer jij even niet weet waar je het zoeken moet en wanneer jij denkt dat er paniek of duisternis op de loer ligt, dan wil ik dat je op die momenten zo lang mogelijk naar de pot met appelmoes kijkt. Focus je zo lang als dat nodig is op de pot met appelmoes.
Het is logisch dat je mij nu met vragende ogen aankijkt. Laat het mij jou alsjeblieft uitleggen. Het leven is ingewikkeld. We proberen in dit leven iedere minuut, iedere wet en iedere regendruppel te begrijpen en verklaren. We moeten leren dat we niet alles moeten willen begrijpen en kunnen verklaren. Soms is het beter om je te focussen op wat we wél kunnen begrijpen en wat we wél kunnen verklaren. Kijk daarom naar de pot met appelmoes op momenten waarop het leven op wat voor manier en op welk tijdstip dan ook te ingewikkeld voor je wordt. Er is namelijk niets zo simpel als een pot met appelmoes. Kijk voor een paar minuten naar de pot met appelmoes en je zult vergeten hoe ingewikkeld het leven is."
Door: Wynand Nathaniel @wereldwonder