Jantine (27) woont in Utrecht en is sinds haar 16e depressief. In 2018 leek de dood de enige uitweg en ondernam ze een poging tot zelfdoding. Nu, jaren later, is ze nog wel veel somber, maar niet meer suïcidaal. Ze weet nu dat ze niet echt de dood wilde; ze wilde alleen niet meer leven. Nu is er weer licht, er is weer hoop. Er is weer zoveel meer dan de dood. Iets wat ze 3 jaar geleden nooit gedacht had.
"Het klinkt zo cliché en goedkoop, maar ik heb geleerd dat openheid heel belangrijk is. Ik betrok eerder niemand, ik vond het heel moeilijk om te delen hoe het met me ging en al helemaal als het over suïcidale gedachten ging. Maar ik moet praten, anders verdwijn ik uiteindelijk in mijn eigen zwarte gat. Als ik mensen een inkijkje geef in mijn hoofd voelt dat kwetsbaar, maar het maakt ook een stukje lichter."
Vrijdag 10 september is het World Suicide Prevention Day. In aanloop naar deze dag plaatsen we een serie verhalen van hoop. Verhalen van mensen die gedachten aan zelfdoding hebben overleefd en nu sterker en positiever in het leven staan.
Moe van het vechten
Ik was al jaren depressief voordat ik echt suïcidaal werd. Ergens dacht ik ook dat ik nooit zo diep zou komen, maar na 8 jaar depressie voelde alles uitzichtloos. Studeren lukte me niet meer, ik kreeg veel last van nare herinneringen en het voelde alsof ik stilstond, terwijl iedereen om me heen verder ging met afstuderen, werken, relaties. Gedachten aan de dood kwamen steeds vaker, totdat ik aan niks anders meer kon denken. Waar het me in eerste instantie nog lukte om daar niet in mee te gaan, ging dat steeds moeizamer en werd het donkerder.
Ik wist niet waar ik de energie en hoop nog vandaan moest halen, dus uiteindelijk slokten al die gedachten me op. Achteraf zie ik dat ik niet per se dood wilde, maar dat ik niet meer wilde leven op deze manier. Ik snakte naar rust en de enige weg om dat te krijgen leek de dood te zijn. Op een gegeven moment wist ik ook niet meer hoe ik die cirkel van suïcidale gedachten en plannen moest doorbreken, ik was zó moe van het vechten in mijn eentje.
Ze gaven me hoop
Liefde van de mensen om me heen drong in die tijd niet echt tot me door, maar ze waren er wel en ze zagen me, ook al vonden ze het soms moeilijk te begrijpen. Ze konden niet tot me doordringen, dat maakte hen verdrietig. Dat ze desondanks om me heen bleven staan, voor me baden, me mee naar buiten sleepten of gewoon stil naast me zaten en me een knuffel gaven, gaf mij toch hoop. Het hielp me om een blik te werpen op de dingen buiten mijn eigen donkere wereld.
God gaf me kracht
Mensen die in mij bleven geloven en de juiste therapie & medicatie zijn voor mij erg belangrijk geweest in het hele proces van herstellen. Het bleef natuurlijk een loodzware strijd, maar dat er altijd mensen in me bleven geloven en het niet opgaven, hielp mij om weer hoop te krijgen. Maar het belangrijkste is denk ik wel het geloof geweest. Ik kan niet anders dan zeggen dat God mij de kracht heeft gegeven om het leven aan te kunnen. Ik hoef het niet alleen te doen. Dat besef en Gods oneindige liefde hebben me sterker gemaakt en geholpen om stappen in de goede richting te zetten.
Het is oké dat ik nog leef
Een paar weken geleden vroeg iemand mij of ik blij was dat ik leef. Ik vond dat een moeilijke vraag, want als ik heel eerlijk ben kan ik niet super enthousiast reageren en antwoorden dat ik daar inderdaad heel blij mee ben. In de afgelopen jaren heb ik veel jonge mensen zien overlijden door suïcide en eerst voelde ik dan diep vanbinnen een soort jaloezie, het voelde dubbel dat ik nog leefde, maar zij niet.
Maar toen ik deze vraag kreeg besefte ik me ineens dat mijn eerste reactie niet meer is: 'nee, eigenlijk ben ik daar helemaal niet blij mee en wil ik nog steeds dood..' Het is voor mij nu oké dat ik nog leef, en dat klinkt misschien niet zo positief maar het is zo'n verschil met 3 jaar geleden. Ik ben er nog niet, maar dat ik niet meer bezig ben met 'hoe kan ik een eind maken aan dit leven' is iets wat ik me in 2018 niet voor kon stellen.
Lang hield ik suïcide nog in mijn achterhoofd, als een soort escape voor het geval dat, maar ook dat zakte af en nu zie ik het niet meer als optie. Ik wil leven, al is het nog steeds een gevecht. Ik wil mijn broertjes en zusjes zien opgroeien, ik wil een tante zijn voor mijn neefjes en nichtjes, ik wil blijven lachen met mijn vriendinnen en ze een knuffel kunnen geven als het moeilijk is. Ik wil al die momenten niet missen.
Nadenken over de toekomst
Nadenken over de toekomst vind ik nog wel moeilijk, maar ik houd ik mezelf altijd voor dat ik samen met God en samen met de mensen om me heen de toekomst aan kan, wat die me ook brengt. Ik hoop dat ik nooit meer zo diep kom als toen en dat ik op een dag zelfs kan zeggen dat ik niet meer depressief ben, dat ik kan genieten van het leven en met mijn ervaring andere mensen hoop kan geven en kan ondersteunen.
Het kan lijken alsof er niks anders is dan die zwarte wolk boven je hoofd en de leegte vanbinnen. Als mensen tegen mij zeiden dat het echt beter kon worden, dacht ik vaak: 'ja, voor jou misschien, maar niet voor mij, ik kan me niet voorstellen dat het ooit anders wordt.' Gelukkig kan het écht veranderen, hoe onmogelijk het ook lijkt. Ik ben me steeds bewuster geworden van alle mooie, kleine dingen in het leven en ik ben ervan overtuigd dat die er in de toekomst ook gaan zijn. Ik wil mezelf vullen met God en lichtpuntjes en niet meer met een doodswens.
Doe vrijdag 10 september mee aan onze online campagne. Houd hiervoor onze social media en website in de gaten #wspd2021
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.