Denk je aan Zelfmoord?

We zijn er voor je. 
Je kunt met ons geheel anoniem bellen of chatten. 

 

 

Bel gratis 0800-0113 Chat met ons
Bel of chat met ons
Zoeken
Mannendag

Internationale Mannendag: De stilte doorbreken

Vandaag is het Internationale Mannendag, een dag waarop alle problemen met mannen en jongens kunnen worden aangepakt. Het aantal suïcides onder Nederlandse mannen is al jaren ongeveer twee keer zo hoog als bij vrouwen. Suïcide komt het meest voor onder mannen tussen de 40 en 70 jaar oud. Uit internationaal onderzoek is gebleken dat mannen slechts een beperkt aantal emoties uiten. Ze onderdrukken vooral kwetsbare gevoelens zoals angst, verdriet en schaamte en tonen vooral de 'sterke' en positieve gevoelens. Om bij te dragen aan het doorbreken van dit taboe delen we vandaag het verhaal van een jongeman die jarenlang kampte met suïcidale gevoelens.
 
'Als jongetje van acht was ik al vrij vroeg bezig met suïcidale gedachtes. Ik dacht toen dat dit normaal was. Ik was heel gesloten naar de buitenwereld. Een erg controlerende gezinssituatie droeg hier aan bij. Toen een van mijn vrienden op de middelbare school zelfmoord pleegde, leek de gedachte dat 'iedereen aan zelfmoord denkt' bevestigd te worden. Er werd verder uiteraard niet met kinderen over gepraat, waarschijnlijk uit bescherming.
 
Mijn eerste reactie op zijn overlijden was: `Wat raar dat hij toegaf aan die gedachtes.' Dat was puur omdat ik er heilig van overtuigd was dat iedereen met dat soort dingen in zijn hoofd rondliep, alleen er nooit iets mee deed, omdat ze sterk genoeg waren. Ik zag mezelf dan ook als een sterk persoon, omdat ik die last van negatieve gedachtes en emoties droeg, net als de rest van de wereld. Dit was nog voordat het internet bestond, dus hoe zoek je dan hulp...?
 
Dit hield aan tot laat in de periode dat ik op de universiteit zat. Toen overleed rond mijn afstuderen een huisgenoot door zelfdoding. Pas toen andere huisgenoten en andere volwassen mensen om me heen begonnen te praten met elkaar, over de zelfmoord en de complete verontwaardiging over de zelfmoordgedachtes zelf, viel er bij mij een kwartje. Dit na bijna 3 decennia. Op vragen als 'Ik snap niet dat hij dat gedaan heeft?' of 'Hoe is zelfmoord nou een oplossing?' had ík wel antwoord, maar ik was nog steeds te gesloten. Ik wist niet hoe ik mijn antwoord dan vorm moest geven. Ik was ook te bang om gestigmatiseerd te worden.
 
Wat me toen wel glashelder werd, is dat ik wist op wat voor type mensen ik intens jaloers was en altijd al ben geweest; namelijk het type mens dat niet snapt dat zelfmoord als een oplossing kan voelen. Die mensen hadden, mijns inziens, nooit echt in de schoenen gestaan van iemand die zo kwetsbaar is, zo weinig in de toekomst gelooft en zo wanhopig is, dat er geen andere uitweg mogelijk lijkt. Het enige wat je wilt is rust van die gedachtes, maar je weet niet hoe je dat krijgt.
 
mannendag


Uiteindelijk blijkt het probleem net zoiets als het antwoord op een eeuwenoud raadsel: 'Zeg mijn naam en ik verdwijn. Wat ben ik?' Het antwoord is: Stilte. De stilte doorbreken zorgt er vreemd genoeg voor dat het probleem vanzelf minder wordt, totdat het langzamerhand naar de achtergrond verdwijnt en zich verstopt in een klein hoekje, kijkend naar hoe ikzelf, voor de verandering, in controle ben. 

Stiekem betekent de stilte doorbreken dan ook echte connectie zoekenTegenwoordig heb ik nog wel problemen, maar ik heb er veel minder last van. Terugkijkend lijkt het allemaal zo simpel, maar dat is ratio. Mosterd na de maaltijd. Omgaan met emoties werkt totaal anders. Gelukkig valt alles te leren, als je het daadwerkelijk wilt.'
 
- Pieter (34)