“Op 5 mei 2019 was ik met mijn beste vriendin op een Bevrijdingsfestival. Toen we langs een politieagent liepen, schoot me iets te binnen wat ik graag tegen haar wilde zeggen: “Als een van mijn ouders iets overkomt, ben jij de eerste die het weet.” Ze keek me raar aan en zelf vond ik het op dat moment eigenlijk ook een vreemde opmerking. Wat ik niet wist, was dat slechts 1 dag later, op 6 mei 2019, mijn vader zichzelf van het leven zou beroven. Ik heb me aan mijn belofte gehouden en heb het haar als eerste laten weten. Hij liet niks achter, geen briefje, geen sms’je, niks. Ik zat vol met vragen. Wat had ik anders kunnen doen? Had ik het kunnen zien aankomen? Achteraf gezien waren er wel signalen, ja. Ik denk vaak, had ik maar…. Maar ‘had ik maar’ is een giftige gedachte, je kunt het verleden niet meer veranderen.”
Taboe op zelfmoord
“Toen de recherche het onderzoek naar de dood van mijn vader had afgerond werd duidelijk dat mijn vader zelf een einde aan zijn leven had gemaakt. Ze vroegen me goed na te denken over het bekendmaken van de doodsoorzaak. Mijn vader woonde in een dorp waar veel geroddeld wordt. Ik was verbaasd, waarom zou ik niet zeggen wat er gebeurd was? Zo kwam ik erachter dat er een groot taboe heerst op het onderwerp zelfmoord. Ik besloot er wél over te praten en mensen herkenden zichzelf in mijn verhaal. Veel mensen hebben in hun (nabije) omgeving iemand verloren aan zelfdoding of kennen iemand die met zelfmoordgedachten worstelt. In Nederland plegen 5 mensen per dag zelfmoord.”
Rennen voor 113
“Het verwerken van de onverwachtse dood van mijn vader viel me zwaar. Ik ben enig kind en mijn ouders zijn al lang geleden gescheiden. Het was lastig te bedenken waar ik heen moest met mijn verdriet en vaak vroeg ik me af: Hoe verwerk je zoiets eigenlijk? Ik ben verhuisd naar het huis waar mijn vader woonde en ook overleden is. Dat klinkt misschien gek, maar voor mij ligt het trauma in mijn huis in Utrecht. Daar hoorde ik de boodschap dat mijn vader zelfmoord had gepleegd, ik kon daar niet meer zijn zonder aan dit moment terug te denken. Als ik in het huis van mijn vader ben, heb ik het gevoel dat ik bij hem ben. Ik zie de dingen die hij ook iedere dag zag.
Om het verdriet te verwerken besloot ik om te gaan hardlopen. Overal waar ik liep dacht ik aan mijn vader. Zou hij dezelfde bloemen en planten hebben gezien? Liep hij hier ook weleens? Het werkte helend voor mij. Dat machteloze gevoel bleef ik helaas wel houden. Mijn vader komt niet meer terug, hoe hard ik ook zal lopen. Ik besloot om een hardloopwedstrijd te doen en het opgehaalde geld te doneren aan 113 Zelfmoordpreventie. Mijn vader krijg ik er niet mee terug, maar misschien kan ik met het geld wel anderen helpen om geen zelfmoord te plegen. In september ren ik ook mee met de Dam tot Damloop voor 113. Het hebben van zo’n doel houdt me op de been. Het zorgt voor een motivatie om door te blijven rennen.”
Heftige zomer
“Ik heb veel getraind afgelopen zomer. Het was een heftige tijd, ik heb veel moeten regelen en ben constant bezig geweest met het uitzoeken van alle puzzelstukjes. Waarom is mijn vader tot deze keuze gekomen? Een vraag die onmogelijk te beantwoorden is. We kunnen alleen maar gokken wat het geweest kan zijn. Iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier. Ik pak het liefst dingen aan, ga de deur uit om te rennen en me in te zetten voor 113. Soms lijkt het voor anderen alsof ik het verlies van mijn vader makkelijk verwerk, maar als ik alleen thuis ben, dan komen de tranen echt wel.”
Zelf gedacht aan zelfdoding
“Er zijn veel mensen die zich afvragen hoe het zou zijn als ze er niet meer zijn, zo heb ik zelf ook ooit gedacht aan zelfdoding, een aantal jaren geleden. Ik voelde me erg ongelukkig en besloot om mijn leven drastisch om te gooien. Ik verhuisde voor een tijd naar Noorwegen om daar te gaan studeren. Door deze ervaring voel ik me stukken beter en sta ik sterker in het leven. Ik ben niet bang dat ik door de dood van mijn vader een terugval krijg. Nu ik het van de andere kant ervaren heb, zie ik hoe ontzettend veel pijn het doet om iemand aan zelfmoord te verliezen. Het is totaal geen optie meer voor mij om er ooit op die manier mee te stoppen.”
Kleine dingen maken een groot verschil
“Nu mijn vader er niet meer is, weet ik dat kleine dingen een groot verschil kunnen maken. Als we met z’n allen wat aardiger zijn op straat bijvoorbeeld. Een simpele begroeting kan misschien iemand die aan zelfdoding denkt helpen. De samenleving is aan het verharden, mensen voelen zich eenzaam. Als we wat liever zijn en oprechte interesse in elkaar tonen, kan dat misschien van grote betekenis zijn voor de ander.”
