Petra (34) is moeder van 3 kinderen. Ze bestaat uit een leuk, maar soms ook ingewikkeld pakket aan eigenschappen. Zorgzaam, waarin ze het zorgen voor zichzelf soms verliest, in voor uitdagingen of de 'net even anders dingen' en ooit energiek te noemen. Inmiddels ook te omschrijven als een vrouw met een rugzak, waar volgens eigen zeggen, menig ANWB fan jaloers op zal zijn, welke overvol is geraakt met ervaringen en scherven. Daarnaast gezegend met lieve mensen om zich heen en een te gekke baan in de zorg. Wij spraken Petra over de zelfdoding van haar liefde, haar leven en de bijzondere actie voor 113 Zelfmoordpreventie.
Op 10 maart 2023 gaat de tocht beginnen omdat deze datum er een is om te blijven vieren. De aankomst zal zijn op 11 maart 2023. 11/3 wel te verstaan.
De liefde
Een aantal jaar geleden leerde ik hem kennen via mijn werk waar er naast een werkrelatie ook een interesse in elkaars leven ontstond. Beiden in een situatie levend waarin we zoekende waren. We zochten deze antwoorden ook bij elkaar. We hebben in de jaren dat we elkaar kenden hoogte en dieptepunten beleefd waarbij vooral de actieve en speelse periode er een is om voor altijd te koesteren. Denkend aan het in de nacht zwemmen, sushi picknicken als ontbijt, schommelen op grote hoogte, een bounty vinden onder mijn ruitenwisser of ik via zijn collega's een kaartje in zijn locker liet verstoppen. Nietszeggende en kleine dingen welke achteraf de mooiste versies van ons deden tevoorschijn toveren. Een meer dan groot cadeau!
Intens
Naast dit mooie waren daar ook de zwaarmoedige kanten. De gesprekken over de zwaarte en ook de dood waren er nog voor we elkaar echt leerden kennen. Zelf zag ik daarin ook het belaste verleden en hoorde hierin ook de gekwetste en onzekere man, welke het zo graag goed wilde doen. Mijn eigen worsteling met het leven liep deze tijd ook met ons mee. Beiden in een fase van ons leven waarin er nog bergen werk verzet moesten worden om deze rugzak te ontdoen van de extra uitritsbare stukken om met minder bepakking verder te kunnen. Intens is het best passende woord om onze relatie te omschrijven.
Trotste uniformdrager
Hij was een trotse uniformdrager en deed dit met passie en 120 of meer procent. De verhalen vertelde hij, soms met de slappe lach en soms met een traan. Een intensieve baan waarbij geen dag dezelfde was en hij dit met zijn werk familie met veel liefde en plezier uitvoer. Het praten over zaken welke je samen meemaakt is hierin heel belangrijk en die ruimte ervoer hij ook. Even van je af praten om daarna met foute humor weer een manier vinden om door te gaan. Weliswaar vond hij ook dat de extremere dingen 'gewoon' bij zijn werk hoorden en kon hij de complimenten met datzelfde argument zo van tafel vegen.
Signalen voor zijn zelfdoding
Ja de signalen waren er. Deze signalen waren er zolang ik hem heb mogen kennen en hebben we dan ook veel over gesproken. Hij ervoer het leven geregeld als heel zwaar. In de laatste periode van zijn leven zaten wij samen ook in een storm en uitte hij geregeld gedachten over de dood. Onze coping om om te gaan met de onzekerheden stond soms lijnrecht tegenover elkaar en maakte dat ik deze fase vooral als troebel heb ervaren.
Na zijn zelfdoding
Verpletterend is allesomvattend. Schuld, angst, waanzin, verdriet en ongeloof zaten allemaal in mijn lijf toen de politie aanbelde en mij vroeg of ik Petra was en ik de reden van hun komst leek te voelen.
Ik heb de eerste weken erna in een soort roes geleefd en heb ik maar wat gedaan en als je me zou vragen wat dat was moet ik het je het antwoord verschuldigd blijven. De maanden verstrijken. Er is een behandeling gestart. Mijn al eerder beschreven rugzak is niet meer op te tillen om door te gaan, dus moet er nu worden opgeruimd. Hard werken waarbij ook het zwaarmoedige voor het eerst in mijn leven op deze manier lijkt mee te kijken.
Ik ben daarnaast vooral dankbaar voor de herinneringen die ik aan ons heb, de lieve mensen waarmee ik omringt ben en deze vriendschappen, nieuw of al jaren bestaand, meer (h)echtheid lijken te bevatten.
Samen challenges doen
Grenzen verleggen, elkaar motiveren en misschien stiekem wel de liters bubbels compenseren. Samen met nog een vriendin begon ik aan de squat challenge. Lang leve Pinterest waar er voorbeelden te over zijn. Selfies makend om bewijs mee te sturen stond ik deze challenge ook in zijn tuin te doen. Hij kon niet achterblijven. Daarna hebben we ontelbare buikspieroefeningen gedaan waardoor je van ademen zelfs spierpijn ervoer. 5 minuten de wallsit, 5 minuten planken waarbij ik op 4.33 ter aarde stortte en hij deze met flair in uniform met de nodige kilo's volhield. De covid periode maakte ook de Jeruzalema challenge groots. Ik won en kwam hij samen met een collega dit mee dansen op mijn werk.
Vooral onze sapkuur challenge en het koud douchen spanden de kroon. Naar potgrond smakende ontbijtjes met als bijnaam ' sappige biet' of een zogenaamd zalig tussendoortje van tarwe gras waarna je spontaan iedere koe wil redden nu je weet hoe smerig gras smaakt. En als cadeau van de dag mocht je elke dag nog langer koud douchen.
113 km challenge
In eerste instantie om de periode van rouw te kunnen verlengen. Het voelt alsof ik dit jaar daarmee in het teken mag zetten van hem en hierin mijn eigen afscheid vorm geef. Daarnaast is lopen iets wat ruimte geeft om na te denken, hoewel dit na 4 uur niet meer leuk is, laat staan na 20 uur! Ik heb na zijn overlijden ook veel gelezen en gekeken over suïcide en tevens het besef gehad dat hij wist van het bestaan van 113 en dit vanuit zijn vak ook vaker dan eens heeft aangekaart.
Gesprekken over dit onderwerp zijn in de hulpverlening nog wel aan de orde, maar het maakt mensen toch wat angstig. Want wat als ik het verkeerde zeg? Heb je invloed? Vanuit al deze ideeën en gedachten wil ik graag meer openheid over dit onderwerp. Het leven en de dood zijn soms maar 1 telefoontje verwijderd van elkaar. Wat als dat telefoontje levensverlengend kan zijn. Wat als er weer kleur komt na al het zwart? Kortom een dubbele motivatie.
Mannen huilen niet
De emancipatie van de vrouw is de afgelopen decennia geregeld op het programma gezet. De emancipatie van de man op het gebied van gevoel lijkt niet compleet te zijn meegekomen. Of het de 'mannen huilen niet' of 'machocultuur' is weet ik niet, maar kom op! Laten we hierin ook meer gelijk proberen te zijn en elkaars gevoelens net zo serieus nemen. Wanneer je je gevoelens erkent en uitspreekt, je kwetsbaarheid laat zien, maakt dat je niet minder mannelijk. Het laat zien dat je jezelf serieus neemt en hierin je kracht juist inzet. De weg naar hulp is hobbelig. Is het dan juist niet heel sterk dat je deze aflegt?
Heel belangrijk is dat we als omgeving het gevoel en de donkere gedachten er laten zijn en niet afdoen door te zeggen ' joh komt wel goed maat, gewoon even doorzetten'. Neem de tijd en wees stil. Niet gelijk in de oplossing te denken, maar er letterlijk voor iemand te zijn. Zoek waar het kan samen naar passende begeleiding en ook wanneer het ogenschijnlijk weer goed gaat, stel de vraag. Hoe gaat het met je? En dan niet deze terwijl je voorbij fietst en geen tijd hebt maar, die versie wanneer je ruimte en tijd hebt om naar het antwoord te luisteren.
Steun en lees hier meer over Petra haar 113 KM actie en bekijk haar Instagram.
Fotografie: Sandra Verwijs