Denk je aan Zelfmoord?

We zijn er voor je. 
Je kunt met ons geheel anoniem bellen of chatten. 

 

 

Bel gratis 0800-0113 Chat met ons
Bel of chat met ons
Zoeken
Als hij had gepraat, had hij ons nu kunnen zien | Vaderdag

Als mijn vader had gepraat, had hij ons nu kunnen zien | Vaderdag

Zondag 20 juni is het Vaderdag. Een dag waarop veel vaders extra in het zonnetje worden gezet. Dat klinkt positief en dat is het ook, maar niet voor iedereen is deze dag vrolijk en fijn. Wat als je je vader bent verloren door zelfdoding of wat als je geen contact meer hebt met je vader? En hoe zit het met de vaders die zelf heel depressief zijn of zijn geweest? Speciaal voor Vaderdag publiceren we de komende dagen een reeks interviews met vaders, kinderen en nabestaanden. Vandaag het verhaal van Inger die in 2013 haar vader verloor door zelfdoding.

Inger is een 28 jarige vrouw, met een mooi appartementje dichtbij de zee in het drukke Den Haag. Veel liever had ze in een rustige stad gewoond, maar doordat ze afhankelijk van zorg is ze hier terecht gekomen. Haar leven is niet via de gebaande paden gelopen en ze worstelt dagelijks met PTSS en bijbehorende klachten. Toch probeert ze er alles uit te halen en wil ze vol het leven in stappen. Zo probeert ze zichzelf daginvulling te geven als mentale kracht voor de organisatie ikbenOpen, welke zorg draagt voor meer openheid over mentale gezondheid in Nederland. Daarnaast probeert ze er zoveel mogelijk op uit te gaan: het bos, het strand en naar vriendinnen. In 2013 overleed Inger haar vader als gevolg van zelfdoding.

inger vader vaderdag


Hoe was de band met jouw vader?

Mijn band met mijn vader was complex. Op mijn 6e zijn mijn ouders gescheiden en dit is geen makkelijke scheiding geweest. Later heeft mijn vader weleens verteld dat hij zich meer suikeroom heeft gevoeld dan vader. Dit terwijl ik juist heel erg een vader gemist heb.

Ik kwam om het weekend bij hem en kwam materieel niks tekort. Ik zat op paardrijden en we gingen vaak winkelen. Ik miste een luisterend oor, een volwassene die naar mij luisterde. Dit veranderde toen ik ouder was en werd opgenomen werd voor mijn eetstoornis. Trouw kwam hij twee keer per week langs. Zonder het uit te spreken leek hij mijn mentale gevecht te begrijpen. Hij heeft mij nooit wat kwalijk genomen. Dat vond ik erg bijzonder. Ook heeft hij altijd achter me gestaan toen ik wilde reizen, zelfs als andere mensen twijfelden. M’n vader snapte de drang om de wijde wereld in te willen trekken.

In 2012 raakte je vader vermist. Hoe was dat voor je?

Heel moeilijk. Ik zat net twee dagen in China waar ik voor 6 maanden zou blijven als au pair. De machteloosheid, niet weten wat er aan de hand is en vooral vanaf de andere kant van de wereld niks kunnen doen, maakte me gek.

Als hij had gepraat, had hij ons nu kunnen zien | Vaderdag


Uiteindelijk bleek hij overleden door zelfdoding?

Dit heeft een hele grote impact op me gehad. Dit besefte ik niet direct, want in eerste instantie was ik opgelucht dat we een antwoord hadden. Maar met de jaren komen er meer vragen en groeit bij mij ook het schuldgevoel. Twee weken voor ik naar China ging heb ik een heel goed gesprek met hem en mijn stiefmoeder gehad over de oorzaak van mijn eetstoornis en PTSS. Ik ben dit gesprek mezelf heel erg kwalijk gaan nemen, omdat ik bang ben dat hij zichzelf de schuld is gaan geven van wat mij overkomen is.

Dit schuldgevoel is bij mij gaan groeien, etteren en immens groot geworden tot het punt dat het terug kwam in een psychose. Natuurlijke speelde mijn PTSS en andere factoren daarin ook een rol, maar mijn vaders zelfmoord, zeker omdat hij altijd de man was op wie iedereen terug kon vallen, heeft er in die zin wel extra ingehakt.

Wat heeft jou geholpen in het hele verwerkingsproces?

Het helpt mij heel erg om vader dochter momentjes in te blijven lassen. De zee of een groot meer zie ik echt als “ons” plekje. Daar praat ik dan met hem. Misschien doordat hij zo lang vermist is geweest, of misschien doordat ik geloof dat de doden ons nooit helemaal verlaten, omdat ze ons gemaakt hebben tot de personen die we nu zijn, voel ik zijn aanwezigheid dan echt. Vaak word ik dan eerst even boos en dan verdrietig. Daarna kan ik ook de fijne dingen delen. Het is maar een gesprek in mijn hoofd, maar zo blijft hij toch een beetje bij me, en belangrijker, zo ben ik m’n emoties kwijt.

Wat me niet helpt is specifiek stilstaan bij data, zoals zijn verjaardag, vermissing/sterfdag en de dag dat hij gevonden is. Als ik dat doe, dan blijven zich hele films in m’n hoofd afspelen hoe het gebeurd is. Dat is een hele grote trigger voor mijn eigen mentale welzijn.

Als hij had gepraat, had hij ons nu kunnen zien | Vaderdag


Wat zou je andere vaders willen meegeven?

PRAAT! Praat alsjeblieft! Mijn vader heeft nooit met iemand gepraat. Niemand wist dat hij met deze gevoelens en gedachtes rondliep. Als hij had gepraat, had dit zijn leven kunnen redden. Had hij kunnen zien hoe mooi mijn huisje is, dat mijn broertje nu geslaagd is van de middelbare, hoe slim m’n zusje is en hoe goed ze het doet op school. Hij mist zoveel en ja we redden het zonder hem. Het blijft altijd een gat dat niemand op kan vullen, we kunnen niet zonder hem. Als dat is wat je denkt als vader zit je fout, echt fout. Ik was liever met mijn vader samen naar 100 therapie sessies geweest, dan dat ik nu zo jong al geen vader meer heb zonder te weten waarom...


Praten over zelfdoding kan 24/7 gratis en anoniem via 0800-0113 en via de chat op 113.nl