"Slaap nou, je bent moe". Met deze zin wil ik eigenlijk starten, want ik heb zo vaak in bed gelegen en mezelf toegesproken met die woorden. Dit werkte, zoals jullie misschien al kunnen raden, averechts. Rond mijn 23e kreeg ik slaapproblemen. Ik kwam moeilijk in slaap, werd vaak wakker en lag dan te piekeren. De dag erna was ik ontzettend moe. Vanaf toen ging ik online alles opzoeken naar wat ik maar kon doen om goed te kunnen slapen.
Ik kocht een nieuw kussens, probeerde meditatie, ging lopen voor het slapen en probeerde rustgevende muziek om in slaap te vallen. Niets leek echt te werken en dit dreef mij heel eerlijk gezegd tot wanhoop. Ik wilde alleen maar slapen, was dat nou te veel gevraagd?
Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik eerst moest onderzoeken waar de kern van mijn slaapproblemen lag. Ik had niet lang geleden mijn moeder verloren, mijn studie gaf mij veel druk en ik liep mezelf in mijn werk ontzettend voorbij. Allemaal factoren die geen rust gaven en er op hun manier voor zorgden dat ik niet kon slapen.
En nu? Nu weet ik waardoor ik niet slaap, maar nu moet ik dit ook nog doorbreken. Ik heb hiervoor professionele hulp gezocht. Mijn psycholoog zei "als je hoofd opgeruimd is, kan je ook weer beter slapen". Voor mij voelde het een beetje vaag, want ik was toch gewoon moe? Toch ging ik de uitdaging aan.
Maandenlang volgde ik therapie en praatte over mijn problemen. Ik voelde mij in mijn lichaam rustiger, maar het betere slapen kwam er nog steeds niet van. Ik raakte verder uitgeput en mijn batterij was echt bijna leeg. Mijn psycholoog zag dit ook en stelde toen voor om eens met een psychiater te praten en samen te kijken of medicatie mij voor een korte duur kon ondersteunen. Dit voelde echt als een opluchting. Kon ik dan straks eindelijk weer slapen?
In gesprek met de psychiater kreeg ik slaapmedicatie voorgeschreven. De eerste weken sliep ik diep en was ik ontzettend blij. Ik kwam tot rust en had geen plafond dienst meer in de avond. Je voelt hem al aankomen, slaapmedicatie is als een pleister op een wond. Het is een tijdelijke oplossing en uiteindelijk is de werking van de medicatie niet meer zoals die moet. Ik wil hierbij ook benadrukken dat slaapmedicatie kort gebruikt moet worden en bij langer gebruik de werking averechts kan zijn. Daarnaast is slaapmedicatie ontzettend verslavend en heb je er voor je gevoel steeds meer van nodig om te kunnen slapen.
Terug bij af dacht ik dus. Maar dat was niet waar. Doordat ik een paar weken wel kon slapen merkte ik ook dat ik dingen voor het slapen gaan anders ging doen dan voorheen. Ik was niet meer zo gestrest bezig met het slapen gaan en pakte de avonden anders aan. Ik zorgde ervoor dat ik in de avond eigenlijk aan ontprikkelen deed. Ik dimde de lichten rond een bepaald tijdstip, keek geen tv, maar pakte een boek of ging nog even tekenen. Een momentje van zelfzorg en dan rustig naar de slaapkamer. Doordat ik de hele avond al meer rust had gecreëerd kon ik nu beter inslapen. Ik wil niet zeggen dat het makkelijk was, maar uiteindelijk doorbrak ik hierdoor wel de cirkel. Ik leerde mij en mijn slaappatroon kennen en welke dingen voor mij hulp boden om rustiger te zijn.
Eind goed al goed? Dat is heel optimistisch en grotendeels is dat ook zo, maar mijn slaapproblemen zijn nooit helemaal weg. Als ik stress ervaar of tegen een situatie op zie merk ik dat ik snel weer verval in oude patronen. Tevens merk ik dat ik dan ook net als voorheen weer compleet in de stress schiet. Maar het grote verschil zit in mijn mindset. Ik kan nu tegen mezelf zeggen: Het komt goed en je zult slapen. Ik herinner mezelf aan mijn avond ritueel en kijk of ik hierin misschien wat steken laat vallen. Vaak is er wel iets wat ik niet meer doe of wat ik verwaarloosd heb.
Slaap is niet altijd vanzelfsprekend, maar je kunt er vaak wel veel aan doen en aan verbeteren.
Door: Anniek