Denk je aan Zelfmoord?

We zijn er voor je. 
Je kunt met ons geheel anoniem bellen of chatten. 

 

 

Bel gratis 0800-0113 Chat met ons
Bel of chat met ons
Zoeken
Een gesprek op basis van gelijkwaardigheid en interesse

Een gesprek op basis van gelijkwaardigheid en interesse

Ieder jaar op 7 december is het Nationale Vrijwilligersdag. Op die dag worden vrijwilligers in het zonnetje gezet. Landelijk, maar ook regionaal wordt de waarde van veel vrijwilligers extra aandacht onder de aandacht gebracht. 113 Zelfmoordpreventie heeft in totaal zo’n 60 vrijwilligers die zich dagelijks inzetten voor zelfmoordpreventie. Onze vrijwilligers zijn letterlijk en figuurlijk van levensbelang. Ter gelegenheid van Nationale Vrijwilligersdag laten we je graag kennismaken met twee van onze ruim 60 vrijwilligers: Wineke en Margriet.

Margriet

Margriet (56) werkt sinds 2 jaar als vrijwilligster bij 113. Ze is al 20 jaar gelukkig getrouwd en heeft 3 kinderen van 19, 18 en 16 waar ze super trots op is. Ze woont met haar gezin in Noordwijk aan zee, waar ze graag hardloopt en geniet van trainen in de duinen.

‘Van hardlopen krijg ik rust, inzichten en verbondenheid met de natuur. Het is vaak zo mooi buiten! Lichamelijk voel ik me er ook sterker bij.’

Voor mijn huwelijk heb ik als sociotherapeut in de verslavingszorg in de Jellinek kliniek gewerkt op een alcohol afdeling en gaf ik trainingen aan mensen met borderline persoonlijkheidsstoornis. Daarnaast deed ik een Gestalttherapie opleiding en daarna een hypnotherapie opleiding. Ik had veel plezier in mijn werk. De cliënten waren nuchter en lichamelijk afgekickt. Het was bijzonder om verschillende mensen uit verschillende werelden bij elkaar te zien, die vaardigheden leerden om nuchter te leven.

Ik ben mijn man op mijn 34e tegen gekomen, binnen 1 jaar getrouwd en meteen zwanger van ons 1e kindje. Ik ben toen gestopt met werken bij de Jellinek kliniek en ben religiestudies gaan studeren, iets wat altijd mijn interesse had. Na 1 jaar ben ik ermee gestopt, werd zwanger van onze 2e zoon en verhuisde van Amsterdam naar Noordwijk.

Nationale Vrijwilligersdag: een gesprek op basis van gelijkwaardigheid en interesse


Daarbij kwam toen ook de zorg voor mijn moeder die naar een verpleeghuis moest. Ik kom uit een kleine hechte  familie waar mijn vader plotseling overleed toen ik 14 was. Daardoor leerde ik dat de wereld opeens totaal kan veranderen. Ik woonde nog alleen thuis met mijn moeder die regelmatig ziek was. Ik had een oudere broer die toen al het huis uit was. Ik heb altijd veel zorg om/voor mijn moeder gevoeld.

Daarnaast kreeg mijn broer ook steeds meer moeite met zijn leven. Hij raakte steeds somberder en meer geïsoleerd. Dit heeft me heel veel verdriet gedaan. Ik deed mijn best hem zoveel mogelijk bij te staan en te helpen waar kon. Helaas heb ik hem toch verloren. Hij heeft geen actieve zelfmoord gepleegd, maar zichzelf dusdanig verwaarloosd dat hij overleden is. Heel eenzaam.

Af en toe denk ik nog wel eens dat ik nog meer had moeten zoeken naar hoe ik hem had kunnen bereiken. Soms werd ik ook boos op hem, want hij kon hele gemene dingen zeggen en vond ik het erg moeilijk zijn denkwijze te snappen. Ik heb heel veel van hem gehouden. We hadden samen zo’n humor! Ik mis hem. Ik denk als nabestaande blijf je toch altijd worstelen met schuldvragen. Als ik toch eens.... Maar eerlijk gezegd weet ik dat ik op mijn manier heel erg mijn best gedaan heb. Helaas ben ik hem toch verloren. Van mijn oude gezin leeft nu niemand meer. Dat is een heel gek gevoel dat ik de enige over ben. Daarom bof ik ook zo met mijn eigen gezin en voel ik me zo dankbaar dat mij dat gegeven is.

Ik denk dat ik daarom ook graag bij 113 vrijwilligster ben. Ik wil iets terug doen, omdat ik zoveel geluk heb. Ook met mijn optimistische aard en mijn vermogen om het goede te zien. Ik denk toch ook dat dat mij gegeven is en ik ongelooflijke mazzel daarmee heb. Bovendien hou ik van de gesprekken waar het lukt om contact te maken. Waar mensen zichzelf zijn met al hun verdriet, onvermogen en ook hun kracht en humor. Er is erg veel verborgen eenzaamheid en schaamte.

Wat me nog extra motiveert is dat een sportvriend van mijn kinderen veel te jong zelfmoord heeft gepleegd. Onverwacht en onbegrijpelijk met geweldig lieve, leuke ouders. Een ogenschijnlijk vrolijke jongen met talenten. De impact die zijn dood heeft op de mensen die hem kennen is ongelofelijk groot. Als dat te voorkomen is bij anderen, wil ik daar mijn uiterste best voor doen.

Meestal ga ik met een blij gevoel naar huis, omdat ik toch heb kunnen bijdragen aan een inzicht of net het duwtje heb kunnen geven om hulp te gaan zoeken. Te gaan praten. Ik ben ervan overtuigd dat praten helpt.

Wineke

Wineke werkt sinds dit jaar één dag in de week als vrijwilliger bij 113. Ze woont in Amsterdam op een groot, verbouwd schip. Wonen op een schip is volgens haar een way of life:

‘Je bent altijd bezig en je bent continu buiten, al woon je in de stad.’

Wineke heeft een achtergrond in de communicatiewetenschappen. Haar fascinatie voor psychologie combineert ze met haar werk als fotograaf in haar nieuwste uitdaging als creatief coach voor jongeren die psychische hulp zoeken.

‘Ik onderzoek of ik de kracht van beeldtaal in kan zetten om het gesprek over leven -en doodvragen te ondersteunen.’

Ik ben inmiddels net midden vijftig en verbaas me daar eerlijk gezegd geregeld over. Gelukkig verwondert het leven me nog dagelijks. Met haar scherpe en ronde kanten. Open en nieuwsgierig zijn, zorgen dat je een aantal pilaren behoudt, zoals familie en vrienden, dat zijn voor mij de belangrijkste levensinstellingen.

Nationale Vrijwilligersdag: een gesprek op basis van gelijkwaardigheid en interesse


Ik raakte o.a. via een vriend met wie ik psychologie heb gestudeerd en werkt als GZ psycholoog bij 113, gefascineerd door het werk. Er een moment kunnen zijn voor mensen die diep in de shit zitten. Een gesprek voeren op basis van gelijkwaardigheid en interesse. Dat snap ik en daar wilde ik meer van weten.

Na een sollicitatieprocedure waarin er goed werd doorgevraagd naar je intrinsieke motivatie, heb ik een training gekregen waarin de do's en don'ts helder uiteengezet werden. Op de werkvloer kreeg ik de gelegenheid een paar diensten mee te kijken en te luisteren, voordat ikzelf het gesprek aanging. Ik vond het niet spannend, behalve dat ik me nog wel heel goed herinner dat ik bij mijn eerste telefoontje me bedacht: dit is echt, dit is een echt persoon met een echt probleem.

De interne opleiding Motiverende Gesprekstechniek heb ik zojuist afgerond. Deze techniek, al blijft de basis van een goed gesprek dat je je iedere keer weer openstelt voor dat moment en die persoon, geeft je een aantal heldere handgrepen die goede resultaten geven.

Op basis van gelijkwaardigheid en wederzijds autonomie kan de beller tot inzichten komen om op dat moment uit het zwart te komen. Dat geeft veel voldoening.’