Zondag 20 juni is het Vaderdag. Een dag waarop veel vaders extra in het zonnetje worden gezet. Dat klinkt positief en dat is het ook, maar niet voor iedereen is deze dag vrolijk en fijn. Wat als je je vader bent verloren door zelfdoding of wat als je geen contact meer hebt met je vader? En hoe zit het met de vaders die zelf heel depressief zijn of zijn geweest? Speciaal voor Vaderdag publiceren we de komende dagen een reeks interviews met vaders, kinderen en nabestaanden. Vandaag het verhaal van Myrthe die haar vader op haar 25ste verloor door zelfdoding.
Myrthe van der Wolf is 38 jaar en woonachtig in Amsterdam. Ze is van huis uit journalist, maar door de gebeurtenissen in haar leven daarnaast ook mental health-advocate en ervaringsdeskundig begeleider.
Hoe was de band met jouw vader?
De band met mijn vader was fantastisch. Hij is de meest bijzondere mens die ik heb mogen kennen. Ik ben altijd een vaders-kindje geweest (ik heb ook een geweldige moeder hoor!), onder andere omdat ik erg op hem lijk en hij ook journalist was. Mijn vader betekende alles voor mij. Hij leerde me over het leven, over spiritualiteit, had in mijn ogen op alles een antwoord, maar ook gigantisch veel humor.
Toen ik 19 was heb ik samen met hem 3 maanden door India gereisd en daar zijn we nog meer naar elkaar toegegroeid. Ik leerde hem daar nog beter kennen, we beleefden daar allerlei avonturen, maar hadden ook de tijd om uitgebreid te praten, over zijn jeugd bijvoorbeeld. Ik wist dat hij moeilijke dingen had meegemaakt vroeger en ook in therapie is geweest toen hij jonger was. Door zijn verhalen heb ik nog meer respect gekregen voor de man en vader die hij is geworden. Hoe fijn, mooi en veilig onze jeugd was, daar zal ik hem altijd dankbaar voor zijn.
Op je 25ste overleed je vader door zelfdoding.
Het is het ergste wat me ooit is overkomen. Het was zo’n enorme klap voor mij, voor ons allemaal, omdat hij eigenlijk vrij acuut heel erg depressief is geworden. Voor we dit een beetje in kaart hadden hoe en wat, is hij ons ontglipt. Heel plotseling. Ik wist dus dat hij veel heeft verwerkt in zijn leven en veel werk heeft gestopt in het ontwikkelen van zichzelf, ook in moeilijkere periodes, maar hij kampte niet met depressies. Heel naïef misschien, maar ik heb dus nooit ook maar één seconde aan dit scenario gedacht toen het niet goed met hem ging de laatste weken. Ik zie het ook als een heel vreselijk ongeluk. Mijn hele systeem heeft toen zo’n klap gekregen dat ik er PTSS van heb gekregen.
Wat heeft jou geholpen in het hele verwerkingsproces?
Wat mij enorm heeft geholpen is therapie. Ik had gewild dat ik eerder in therapie was gegaan en niet pas toen ik dusdanige angstklachten kreeg dat ik niet eens meer de supermarkt in durfde. Maar ja, dat is allemaal achteraf. Ik ben heel blij dat ik zulke goede hulp heb mogen ontvangen.
Wat me totaal niet heeft geholpen -en nog steeds niet trouwens- zijn lompe vragen. Vooral vragen waarin een soort oordeel over m’n vader zit, over hoe hij is gestorven. Of veel te direct, zo van: hoe? Oeh, dat ligt zo gevoelig! Dat maakt dat ik dan meteen het gevoel heb dat ik hem moet verdedigen, of in één of andere discussie terecht kom over zelfdoding, terwijl het gaat over mijn vader! Tegenwoordig ben ik veel beter in het navigeren van zulke situaties, maar in het begin was dat echt verschrikkelijk.
Wat zou je andere vaders willen meegeven?
Och, lieve vaders. Ik krijg hier meteen tranen van in mijn ogen. Vaders, jullie zijn zulke belangrijke, belangrijke, belangrijke mensen! Er is niemand in het leven van je kinderen zoals jij. Een vaderfiguur is uniek, de rol van een vader is gigantisch. Ik weet zeker dat je bijzonder bent. En vooral onmisbaar. Maar vooral zou ik vaders, en iedereen die hiermee dealt, echt op het hart willen drukken: PRAAT!!! Praat over problemen, lucht je hart, praat over suïcidale gevoelens, vraag hulp. Alsjeblieft! Je hoeft je niet te schamen, nergens voor. Blijf er alsjeblieft niet alleen mee rondlopen. Ik geloof er heilig in dat dat levens kan redden.
Wat zou je naasten kunnen adviseren?
Dit is voor mij een heel belangrijk thema, naasten spelen een enorm grote rol. Ik snap heel erg goed hoe moeilijk het kan zijn om bepaalde onderwerpen aan te snijden. Veel mensen denken: doe ik het wel goed? Daar probeer ik ook bijvoorbeeld via Instagram mensen echt mee te helpen. Want ook dat kan levens redden.
Mijn advies is: voer die moeilijke gesprekken wel! Stel de enge vragen: wat gaat er door je heen? En zelfs: denk je weleens aan de dood? Mocht je dierbare daar positief op antwoorden, probeer dan niet te flippen, maar te luisteren. Luisteren en samen in kaart proberen te brengen wat een volgende stap kan zijn in het vragen van hulp bijvoorbeeld. Zulke dingen hardop zeggen kan soms al zo opluchten. En ook voor naasten geldt: vraag hulp als je er niet uitkomt. We doen dit leven met z’n allen, samen komen we er wel.
Hoe gaat het nu met jou?
De dood van mijn vader heeft mijn leven totaal veranderd. Ik heb extreem hard moeten werken om me door alles heen te worstelen. Dat gaat nog steeds op en af. Maar het gaat wel steeds beter, de grond onder mijn voeten wordt weer meer solide. Dus ik heb vertrouwen. Mijn vader heb ik door al zijn mooie levenslessen gelukkig altijd bij me.
Praten over zelfdoding kan 24/7 gratis en anoniem via 0800-0113 en via de chat op 113.nl