Zondag 20 juni is het Vaderdag. Een dag waarop veel vaders extra in het zonnetje worden gezet. Dat klinkt positief en dat is het ook, maar niet voor iedereen is deze dag vrolijk en fijn. Wat als je je vader bent verloren door zelfdoding of wat als je geen contact meer hebt met je vader? En hoe zit het met de vaders die zelf heel depressief zijn of zijn geweest? Speciaal voor Vaderdag publiceren we de komende dagen een reeks interviews met vaders, kinderen en nabestaanden. Vandaag het verhaal van Kimberley die haar vader op twaalfjarige leeftijd verloor door zelfdoding.
Kimberley is een jonge vrouw van 32 jaar. Op dit moment voelt haar leven ingewikkeld aan. Ze heeft veel meegemaakt en veel emoties weggestopt. Werken is voor haar momenteel niet haalbaar, waardoor ze veel thuis zit, maar creatief probeert bezig te blijven.
Samen klussen
Mijn vader was de klusjesman en binnen ons gezin ook echt een familieman. Een trotse vader van vier kinderen. Ik was de jongste. We deden veel samen en soms mocht ik ook mee als hij ging klussen bij zijn broers of zus. Thuis klussen of in de schuur bij opa en oma. Ik vond het leuk om te kijken en beetje mee te helpen. Misschien was ik nog te jong om het te snappen, maar waar hij werkelijk mee zat in zijn hoofd liet hij niet zien. Bij het wegvallen van mijn vader was ons gezin niet meer compleet. We hadden hierdoor bijna geen aansluiting meer bij de rest van de familie. Voor mij was hij dus een hele belangrijke schakel.
Het woord zelfdoding heb ik lang niet durven uitspreken
Als kind van 12 jaar kreeg ik te horen dat mijn vader overleden was. Het gebeurde 's nachts, in ons huis. Ik kon niet slapen en heb alles vanuit het slaapkamer raam gezien. Mij moeder vertelde de volgende ochtend aan mij en mijn broer dat mijn vader een hartaanval had gekregen. Ik heb wel altijd geweten dat dit niet waar was. Ik snap mijn moeder ook wel, waarom zij het op die manier aan ons heeft verteld.
Ik heb heel lang aan de omgeving verteld dat hij aan een hartaanval was overleden. Het woord zelfdoding heb ik lang niet uit durven spreken. Films, series en muziek welke verband hield met het overlijden van een vader of het gemis ervan, heb ik veel moeite mee gehad om te zien en te horen. Ik begon al heel snel te huilen. Ik was nog bezig met het verwerken van twee andere overlijdens binnen onze familie. Een derde overlijden, nog wel dat van mijn vader, kon ik niet begrijpen.
Ik voelde me incompleet
Ik voelde mijzelf niet meer compleet. Bij al mijn diploma uitreikingen bleef er voor mijn gevoel een lege stoel over. Ik kwam niet met twee ouders, zoals alle andere klasgenoten. Mijn vader heeft nog kunnen klussen en verhuizen bij mijn zus. Mijn eerste keer verhuizing kreeg ik hulp van vrienden. Dit had ik graag met hem willen doen. Er zijn dromen uitgekomen, zoals een dichtbundel. Mijn moeder heeft wel een exemplaar. Zij is trots op mij. Ik kan hem niet laten zien dat ik, ondanks mijn iets wat slechte leesvaardigheid, toch verhalen ben gaan schrijven.
Ik kon niet praten over gevoelens
Naast de mooie momenten die ik zonder hem heb beleefd heb ik, doordat ik die nacht wakker was, ook een trauma opgelopen. Ik krijg met tijden herbelevingen. Ook heb ik nauwelijks nog contact met de rest van de familie. Sinds zijn overlijden ben ik ook bang geworden om zelf door te gaan.
Ik ben altijd een binnenvetter geweest. Praten over wat er aan de hand was kon ik niet. Ik heb bijna 20 jaar niet over mijn gevoelens gepraat. Op de middelbare school kon ik nog wel een paar keer met iemand praten, maar ik bleef dan nog steeds ver weg van mijn gevoel.
Ervaringsdeskundigen en steungroepen
Een aantal jaar geleden ben ik in contact gekomen met ervaringsdeskundigen. Zij hebben mij het vertrouwen gegeven om te gaan praten over mijn gevoelens. Op die manier ben ik begonnen met het verwerken. Ik denk dat ik toen pas heb leren rouwen. In deze tijd heb ik ook mogen ervaren dat emoties er wel mogen zijn. Dat mocht vroeger juist niet, mijn emoties tonen. Dit komt door mijn jarenlange pestverleden. Ik moest sterk zijn van andere leerlingen en uiteindelijk ook van mijzelf.
Voor mijn vader waren er in zijn tijd nog geen steungroepen en hulplijnen. Plekken waar je over je problemen kon praten. Vooral praten over suïcidale gedachten was nog een taboe. Mannen moesten de sterkste zijn. Geen emoties en gevoelens tonen. Mijn vader kon zijn verhaal alleen bij mijn moeder kwijt.
Gevangene van je eigen gedachten
Nu zijn er steeds meer plekken en hulplijnen waar je over deze gevoelen en gedachtes kunt praten. Mensen met wie je kan praten, die je begrijpen en oprecht naar je willen luisteren. Deze zijn er voor jongeren, vrouwen, maar zeker ook voor mannen.
Door open te zijn binnen het gezin en de familie kan je meer begrip en steun krijgen vanuit je omgeving. Wees geen gevangenen van je eigen gedachten. Als ze komen praat er over of schrijf het op. Dan is het uit je hoofd en ben je het even kwijt. Het lucht op. Ook ik mag nu leren vertrouwen op de hulp van anderen. Dat ik er niet alleen mee hoef te vechten. Met tijden voel ik mij goed, maar er zitten ook veel dagen bij dat het wat minder gaat.
Even dat meisje van 12 zijn
Ik neem nog steeds deel aan steungroepen en zet mijn gevoelens om in woorden op papier. Ik probeer mij nu te focussen op toekomst dromen, groot en klein. Elke overwinning is er een. Als er momenten zijn dat ik mijn vader mis, mag ik even huilen. Even dat kleine meisje van 12 jaar zijn.
Praten over zelfdoding kan 24/7 gratis en anoniem via 0800-0113 en via de chat op 113.nl