Vera (25) is opgegroeid in Hoorn, maar woont nu samen met haar vriend Sonny en kat Billy in Purmerend. Zelf zou ze zich omschrijven als rustig, betrouwbaar, iemand met humor én een echte dierenvriend. Voordat ze met de opleiding Toegepaste Psychologie begon, studeerde ze eerst een jaar rechten. Uiteindelijk liep ze stage bij 113, waar ze zich na haar afstuderen in 2019 bij het team van vaste medewerkers voegde.
Ik wil het beter begrijpen
Ik beschouw mezelf als een stabiel, rustig en nuchter persoon. Ik denk dat hier ook mijn interesse voor uitersten vandaan komt. Juist omdat ikzelf nog niet die uitersten heb ervaren, wil ik beter begrijpen wat ervoor nodig is om dat te voelen. Ik vraag me af wanneer je op het punt komt dat je geen andere uitweg meer ziet dan de dood, wanneer is de wanhoop zo groot en de pijn zo ondragelijk dat je zo een definitieve keuze voor de dood maakt?
Door naar mensen hun verhalen en situaties te luisteren, wil ik dit radeloze gevoel begrijpen en hopelijk wat verlichting bieden, waardoor iemand weer wat ruimte heeft om het leven voor zich te zien, in plaats van de dood. Ik hoop op deze manier mijn steentje bij te dragen aan het doel om niemand radeloos en eenzaam de laten sterven.
De kracht van nabestaanden
Zo'n 1.800 mensen per jaar ervaren zoveel pijn, verdriet of wanhoop dat zij een einde aan hun leven maken. Dat getal staat in mijn geheugen gegrift, dat zijn veel mensen die geen andere uitweg zien dan de dood. De kans dat je iemand kent die gedachten heeft aan zelfdoding, of daadwerkelijk uit het leven is gestapt, is hiermee aannemelijk. Zo hebben wij in de familie ook een suïcide meegemaakt. Alhoewel ik het toen natuurlijk heel erg en verdrietig vond, heb ik er destijds gek genoeg niet heel erg bij stil gestaan, niet bij het waarom en bij wat dit bijvoorbeeld met de naasten deed. Misschien omdat ik nog wat jonger was en het niet goed tot me doordrong.
Nu ik wat ouder ben en ik dagelijks in gesprek ben over zelfdoding, sta ik hier meer bij stil en denk ik hier met regelmaat over na. Iemand die zijn leven beëindigd, wil dat de pijn stopt, diegene is op zoek naar rust. Wat ik uit mijn persoonlijke ervaring meeneem, is dat waar de pijn voor de overledene gestopt is, de pijn in de vorm van verdriet, gemis en soms zelfs schuldgevoel bij nabestaanden begint. Ik heb hierdoor heel veel bewondering gekregen voor de kracht van naasten en nabestaanden, over hoe door blijven zetten, zich verantwoordelijk voelen en met hun eigen verdriet om gaan.
Ik voel me gezien door mijn collega's
Wat ik zo mooi vind aan 113, is het warme bad waar je in terecht komt. De sfeer onder de collega’s is zo fijn en vertrouwd. We kunnen altijd alles tegen elkaar vertellen. We praten met elkaar over de leuke dingen die we meemaken, maar geven het ook aan als we er niet zo goed bij zitten. We vieren de mooie dingen met elkaar, en we bieden steun bij moeilijke momenten. Hier houden we onder andere dagopeningen- en afsluitingen voor. Hierin bespreken we hoe we erbij zitten en of er bijzonderheden zijn waar rekening mee gehouden moet worden. Dit kan bijvoorbeeld iets zijn wat in persoonlijke kring speelt, maar ook een gesprek in de hulplijn wat je is bijgebleven. Ook tijdens de dienst lopen we regelmatig bij elkaar langs om te vragen hoe gesprekken zijn gegaan en wat het met je doet. We zorgen goed voor elkaar.
Onlangs kwamen er tijdens één dienst wel drie collega’s naar mij toe om te vragen of het goed met me ging, omdat ze me er vermoeid uit vonden zien. Ik voel me dan ook zeker gezien door mijn collega’s. Wanneer ze niet goed kunnen inschatten wat er in mij om gaat, zullen ze dit altijd vragen. Andersom doe ik hetzelfde bij mijn collega’s. 113 voelt hierdoor echt als een tweede familie.
Mijn gevoelens opkroppen
We krijgen allemaal weleens te maken met angsten, uitdagingen of pijn in het leven. Ook ik heb dit in mijn leven gekend en dit zal zich in de toekomst zeker nog voordoen. En ondanks dat het cliché klinkt: praten helpt. Ook voor mij. Uiteraard heb ik ook momenten dat ik bijvoorbeeld alleen ben en veel nadenk over wat me dwars zit, of een traan laat als ik het moeilijk heb. Maar over het algemeen ben ik iemand die goed kan praten en dit doe ik ook als ik ergens mee zit of als het allemaal wat veel is.
Mijn gevoelens opkroppen, is eigenlijk juist waar ik niet zo goed in ben. Ik heb een hele fijne familie, een aantal hechte vriendinnen, gezellige en begripvolle collega’s én een hele lieve vriend. Ik besef me maar al te goed dat dit niet vanzelfsprekend is om te hebben.
Te veel om alleen te dragen
Er is een periode geweest dat er veel verdrietige en vervelende gebeurtenissen in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden plaatsvonden in mijn leven. Het overlijden op een traumatische wijze van mijn oma, het overlijden van mijn paard en mijn studie die niet goed ging. Voor mij persoonlijk was dit best veel tegelijk, te veel om alleen te dragen. Op zulke momenten kan ik steun vinden bij de mensen om mij heen, dat vind ik heel waardevol. Dit is ook wat ik in mijn gesprekken mee probeer te geven.
Iedereen komt op een bepaald moment voor een uitdaging te staan in het leven, iets wat je niet alleen aan kunt, wat je niet alleen op kunt lossen. Het is oké om dan om hulp te vragen, we hebben allemaal weleens hulp nodig. Dat maakt ons niet zwak, je bent dan geen last, het maakt je mens.
Bijzondere ervaring
In de jaren dat ik bij 113 werk heb ik meerdere bijzondere ervaringen meegemaakt. Echter, er is één ervaring die mij altijd goed is bijgebleven en waar ik nog altijd tranen in mijn ogen van kan krijgen. Toen ik nog stage liep bij 113, een aantal jaar geleden, sprak ik een mevrouw. We hadden een emotioneel, maar fijn gesprek. Aan het einde sprak ze haar waardering uit voor het werk wat ik deed en zei ze: “morgen, als ik kijk naar het opkomen van de zon, dan denk ik aan jou Vera”. Ik vond het bijzonder dat ik er op zo een simpele manier, door alleen te luisteren, voor iemand kan zijn. En dat ze zelfs de volgende dag nog aan mij zou denken, dat vond ik bijzonder. Ze moest eens weten hoe vaak ik nog aan haar hebt gedacht.
We hadden waardering voor elkaar en ik had echt het gevoel dat ik iets voor deze mevrouw betekend had, ondanks dat de situatie onveranderd bleef. Dit soort gesprekken zijn er gelukkig vaker, maar dit specifieke gesprek raakte me en motiveert me tot op de dag van vandaag om door te gaan met het dankbare en waardevolle werk wat ik doe.
Doe mee aan de IK ZIE JE campagne: Op 113.nl/ikzieje vind je meer informatie over de campagne en wordt uitgelegd hoe je mee kunt doen OF ga HIER direct naar het IKZIEJE filter op Instagram.
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.