Vera (19) woont sinds een jaar op zichzelf in een knus appartementje. Ze zingt in een tweekoppig bandje genaamd FLERA. Daarnaast is ze graag creatief bezig, doet ze aan volleybal en tennis. Het liefst zou ze de hele wereld rondreizen. Tot die tijd verdwaalt ze regelmatig in haar eigen hoofd. In haar warrige brein ontstaan de gekste, mooiste en meest creatieve ideeën, maar helaas ook af en toe de meest donkere gedachten.
"Ik kan genieten van het kijken naar de zonsondergang of turen naar de sterren. Dat zijn soms ook de momenten waarop ik het liefste weg zou willen van de hele wereld. De lijn tussen schoonheid en pijn lijkt voor mij flinterdun te zijn. Het mogen voelen van intens geluk in de meeste kleine dingen hangt voor mij samen met het voelen van diepe dalen."
Vrijdag 10 september is het World Suicide Prevention Day. In aanloop naar deze dag plaatsen we een serie verhalen van hoop. Verhalen van mensen die gedachten aan zelfdoding hebben overleefd en nu sterker en positiever in het leven staan.
Ik hoorde er niet bij
Als ik terugblik op mijn basisschool periode, maakte ik rond het moment dat ik in de bovenbouw zat kennis met gedachten aan de dood. Op school hoorde ik er niet bij en daarnaast lag ik ook niet lekker in het voetbalteam waarin ik speelde. Omdat ik ben opgegroeid in een klein dorpje had ik overal dezelfde mensen om me heen. Het voelde als een kwestie van erbij horen of niet en voor mij gold dat laatste.
Ik kan me herinneren dat ik destijds veel tijd doorbracht op m’n kamer. Ik voelde me alleen, wilde niet laten zien hoe ik me voelde en anderen er niet mee belasten. Op dat moment wilde ik graag kanker, want mensen met kanker gingen dood. Een tijd geleden pas besefte ik me dat daar mijn suïcidale gedachten al zijn begonnen.
Rond de tweede klas van de middelbare school raakten deze gedachten vertaald in letterlijke ‘ik wil dood’ gedachten. Lange tijd heb ik een uitweg gezocht in (niet) eten en zelfbeschadiging. Ik heb verschillende behandelingen mogen volgen en met vallen en opstaan gaat het steeds beter. Hoe goed het ook kan gaan; soms zitten er voor mij nog donkere dagen tussen. Waar anderen kwetsbare gewrichten hebben, ben ik kwetsbaar voor somberheid met gedachten aan de dood.
Een gevoel van eenzaamheid
Gezien willen worden is een van de waarden die het dichtst bij mijn kern ligt. Hieraan vast zit voor mij een gevoel van eenzaamheid. Eerlijk gezegd ken ik geen zwaardere pijn dan het dragen van dat gevoel. Om die pijn te ontwijken heb ik mezelf lange tijd verstopt en dat maakte het lastig om te voelen dat ik gezien werd. Het liefste had ik fel gekleurd onzichtbaar willen zijn. Dat anderen door mijn stilte heen mijn geschreeuw om hulp konden horen.
Rond de vierde klas van de middelbare school heb ik lange tijd dezelfde behandelaar gehad. Zij was een van de weinigen die op een voor mij fijne manier om kon gaan met wat er in mij speelde. Ze had ontzettend veel geduld met me en heeft daarin veel voor me betekend. De waarde daarvan ben ik pas later gaan inzien.
Ik ben vooral gegroeid in het zien van mezelf. Hoe meer het me lukt om mezelf te zien, hoe meer ik ook kan voelen dat anderen me zien, om me geven en er écht voor me zijn.
Ik wilde graag gezien worden
Het leren houden van mezelf heeft me tot nu toe het meest geholpen. Voor mij ligt daar de basis. Des te meer het lukt om van mezelf te houden, des te meer ruimte er ontstaat om mezelf serieus te nemen, voor mezelf op te komen, fouten te maken en liefde van anderen te ontvangen.
In de loop van de tijd ben ik erachter gekomen dat ik niet hoef te streven naar een ultiem positief leven. Het proces van leren houden van mezelf heeft naast meer rust en hoop op de lange termijn, ook heel veel pijn en verdriet met zich meegebracht. Het is ontzettend confronterend om de strijd aan te gaan voor niemand minder dan mezelf. De pijn die ik benoemde over mezelf eenzaam voelen, wetende dat er zoveel mensen om me heen zijn, ben ik steeds weer tegen gekomen. Ik wilde zo graag gezien worden, maar bleef mezelf verstoppen. Het was een soort slachtofferrol waarin ik weggedoken zat.
Ik ken weinig dingen die zo moeilijk zijn als mezelf op zo’n moment bijeenrapen om verder te gaan met de verantwoordelijkheid die ik draag voor mezelf. Met veel vallen en opstaan durf ik te zeggen dat ik een aardig eind gekomen ben. Met mijn kwetsbare brein weet ik dat suïcidale gedachten terug kunnen komen. Het verschil met een aantal jaar geleden en nu, is dat ik nu hulp durf te vragen en dat ook steeds eerder doe. Zo hoef ik de donkerte in mijn hoofd niet alleen te dragen en lukt het me om eruit te komen. Ik ben er oké mee dat dit is hoe het leven voor mij werkt. Ik probeer een waardeoordeel te laten en zoek mijn kracht in mijn kwetsbaarheid.
Compassie
Op een dag als vandaag ben ik dankbaar dat ik hier nog mag zijn. Ik ben dankbaar voor de mensen die me hebben geholpen. Soms zie ik foto’s terug uit de periodes dat het slecht met me ging en besef ik me dat het ook anders af had kunnen lopen. Het is pijnlijk om de leegte in mijn ogen terug te zien. Tegelijkertijd brengt het me ook een bepaalde ‘trots’. Wellicht is compassie een beter woord. Ik heb ruimte om te voelen dat ik het niet makkelijk had. Daarnaast ben ik wel gekomen waar ik nu sta en dat is niet niks. Daar ben ik best trots op.
Ik vind het lastig om me te bedenken dat die somberheid met daarbij suïcidale gedachten terug kunnen komen. Toch geloof ik erin dat ik niet voor niets zo ver gekomen ben. Het lukt me steeds beter om met die periodes om te gaan, hulp te vragen en er samen met anderen die me kunnen steunen doorheen te komen. Ik hoef het niet meer in mijn eentje te dragen.
Ik durf weer te dromen
Mijn grootste wens is om mijn kennis en ervaringen in te kunnen zetten om anderen te helpen. Tijdens mijn weg in herstel heb ik lange tijd gedacht dat ik ooit zou moeten voldoen aan een perfect plaatje dat ik in mijn hoofd had. Uitgaan, studeren en werken, net zoals leeftijdsgenoten. Huisje, boompje, beestje en een nagenoeg vlekkeloos leven. Het is menselijk om off-days te hebben en moeilijke periodes mee te maken. Toen dat tot me doordrong bracht dat rust met zich mee.
Wie weet waar ik over vijf, tien of tachtig jaar sta. Ik weet wat er nu is en wat ik nu heb. Morgen kan het zo weer anders zijn. Wat me goed doet is dat ik weer ruimte heb om te denken aan een toekomst, waarin het leven draaglijk is. Ik durf weer te dromen en ben me ervan bewust dat het ook in de toekomst niet altijd makkelijk zal zijn. Ik heb veel over mezelf mogen leren de afgelopen jaren. Het komt wel goed en zo niet, dan toch.
Doe vrijdag 10 september mee aan onze online campagne. Houd hiervoor onze social media en website in de gaten #wspd2021
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.