Zolang ik mij kan heugen, heb ik last van stemmingswisselingen. Ik zonk regelmatig weg in mijn sombere gedachten. Met een onmetelijke snelheid kwam ik dan terecht in een verstikkende, donkere en andere realiteit. Elke keer duurde het maanden voor ik me weer een beetje normaal voelde. Nadat er te veel brokstukken op mijn pad waren gegooid, stortte ik uiteindelijk volledig in. Elke dag voelde als overleven. Ik was verloren, verdrietig en lusteloos.
Ik werd geteisterd door de geesten uit mijn verleden. Door totale uitputting kon ik niet meer goed nadenken. En toch dacht ik de hele dag na, over de somberste dingen die een mens zich kan inbeelden. Donkere, mistige gedachten. Ik maakte me over alles zorgen. Ik functioneerde niet meer. Ik lag dagen achtereen in bed. Ik kon niet meer opstaan. Ik wilde het niet eens meer proberen. Ik wilde hier niet meer zijn.
Ik had suïcidale gedachten. Dit was echter een soort contradictie. Ik wilde niet dood, ik wilde alleen niet meer leven. Mijn angst voor de dood was niet weg. Mijn wil om te leven wel. Ik wilde geen pijn meer voelen. Ontsnappen aan de chaos in mijn hoofd, waar mijn gedachten aanvoelden als de ergste martelingen. De enige manier om te kunnen ontsnappen, was door niet langer te leven.
Toen ik begon te herstellen, deed ik dit met nieuwe ogen. Eigenlijk was ik verbaasd dat ik er nog was. Ik had niet verwacht dat ik het zou overleven. Ik werd me bewust van dingen waar ik me voorheen niet bewust van was. Alleen, de wereld was niet veranderd. Ik was veranderd. Ik wilde weer leven.
Ik mag van mezelf nu falen. Ik mag van mezelf nu twijfelen. Ik mag van mezelf nu van gedachten veranderen. Ik mag van mezelf nu imperfecties hebben. Ik mag van mezelf nu mijn kwetsbaarheden laten zien. Ik mag van mezelf nu trots zijn op alles wat ik wel en niet heb bereikt in dit leven. Ik mag alles, niks moet.
Mijn depressie heeft me gevormd tot de persoon die ik vandaag de dag ben. Het is een deel van mijn leven geworden. De inktzwarte jaren die ik heb meegemaakt, brachten me uiteindelijk meer groei dan ik ooit had durven hopen. Door te leven in het nu, ben ik rustiger geworden. Ik kan mijn zorgen naast me neerleggen en genieten van wat er is. Ik probeer niet te oordelen en ik heb het verleden losgelaten. Leven in het nu heeft me meer bewuster gemaakt over het kleine geluk wat nu al in mijn leven is.
Hoewel ik het vreselijk vond om depressief te zijn en het verschrikkelijk zou vinden om opnieuw depressief te worden, heb ik een manier gevonden om van mijn depressie te houden. Om hem te omarmen. Het klinkt idioot, maar zonder mijn depressie zou ik niet de persoon zijn die ik vandaag ben. Ik hou van mijn depressie, omdat het me gedwongen heeft om geluk te vinden en me eraan vast te klampen. Ik hou van mijn depressie, omdat ik elke dag beslis om de redenen om te leven te omarmen. Dat is volgens mij een bijzonder voorrecht.
Nu heb ik iets in mezelf ontdekt dat ik een ziel kan noemen, wat ik nooit op die manier had kunnen formuleren toen ik twee jaar geleden een verrassingsbezoekje van de hel kreeg. Dit is een ontdekking die me heel dierbaar is. Op dit moment voel ik me zo fit en gezond, zelfs op dagen dat ik droevig ben. Misschien word ik volgend jaar om deze tijd opnieuw wakker zonder mijn geest. Misschien komt deze hel ooit terug. Ik weet wat er van me overblijft als ik gek word en mijn lichaam langzaam vergaat. Op een vreemde manier ben ik zelfverzekerder dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik denk niet dat ik ooit nog zal proberen om mezelf van het leven te beroven. Ik denk ook niet dat ik mijn leven gemakkelijk op zou geven als mijn vliegtuig neer zou storten in de woestijn. Ik zou strijden om te overleven. Mijn leven is van mij.
Een van de gevoelens die ik het vaakst heb ervaren, is een gevoel van hopeloosheid. Ik wist zeker dat ik geen toekomst meer had. En als ik zeldzame dagen had dat ik wel mijn toekomst kon zien, was het een toekomst die ik niet wilde. Ik was ervan overtuigd dat ik nooit meer oprecht kon lachen, dat ik de rest van mijn leven door moest komen achter mijn masker. Er was geen licht aan het einde van de tunnel. Sterker nog; de tunnel was aan beide kanten afgesloten. Ingestort. Ik kon alleen maar wachten, wachten tot mijn hart eindelijk zou stoppen met kloppen.
Ik had je niet geloofd als je me toen zou vertellen dat ik op een dag wakker zou worden met een gevoel van tevredenheid. Dat compassie, acceptatie en ontvankelijkheid mijn kernprincipes zouden worden. Dat ik weer de slappe lach zou krijgen. Dat ik weer zou kunnen genieten van de zon op mijn gezicht. Dat ik vrolijk mee zou zingen als mijn favoriete liedje op de radio gespeeld wordt. Dat ik de kracht zou vinden om mijn verleden onder ogen te komen.
Tember schreef het boek Dagboek van mijn depressie dat nu verkrijgbaar is via Bol.com