Eda is 24 jaar, woont in Den Haag en is van Turkse afkomst. In 2018 heeft ze de Mbo opleiding doktersassistente afgerond. Helaas kon ze de afgelopen 1,5 jaar door ziekte niet werken. Het is voor haar erg dubbel en tegenstrijdig om zowel zorgverlener als patiënt te zijn. In 2019 kwam ze terecht bij de crisisdienst. Na de opname kreeg ze een jaar lang twee keer per week controle afspraken. Hierna is ze doorverwezen naar PsyQ, waar ze intensieve therapie volgde. Inmiddels woont ze begeleid en gebruikt ze al een halfjaar geen medicatie meer. Eigenlijk is ze best stabiel...
Op 10 september was het World Suicide Prevention Day. Ter gelegenheid van deze dag publiceren we in de maand september een serie verhalen van hoop. Verhalen van mensen die gedachten aan zelfdoding hebben overleefd en nu sterker en positiever in het leven staan.
Een zwarte periode
Het was een zwarte periode. Het begon niet in één keer. Maar één voor één. Het vele werken en enorme last van slaaptekort daar zat ik eerst mee. Ook had ik vitamine D tekort, waardoor ik snel vermoeid raakte. Ik begon mij ziek te melden op school en stage. Het was het laatste jaar van mijn opleiding. Spontaan kreeg ik ook nog eens last van ernstige hyperventilatie op stage en op het werk.
Gevoelens zoals somberheid kwamen op mijn pad. Ik kon minder genieten van het leven. Minder levenslust en genot. Na mijn diplomering werd ik nog zieker. Ik raakte mijn haren zat, dus ik begon het weg te scheren. Ergens op tijd zijn lukte niet, vooral niet op het werk. Later begon ik collega's te vragen om voor mij in te vallen. Ziek melden deed ik ook. Op een gegeven moment kwam ik niet helemaal meer opdagen. Eten en drinken ging zo slecht dat ik kilo's was afgevallen. Ik bleef thuis en ik ging alleen maar in bed liggen. Ik liet alles los.
Mijn ouders kregen het financieel wat moeilijker en begonnen elke dag weer opnieuw te vragen waarom ik niet werkte of studeerde. Ik kreeg het ze ook niet uitgelegd dat ik ziek was, omdat ik het zelf niet eens kon accepteren. Ik was verward.
Mijn lichaam stortte in. Zelfs van mijn menstruatie cyclus heb ik last gehad. Ik was heel angstig en constant aan het piekeren. Het was toen ook winter en vanzelfsprekend ook donker, ik vond de winter opeens heel erg eng. Daarbij begon ik last te krijgen van geluiden om mij heen. Dus hooggevoeligheid en prikkelbaarheid. Alles deed pijn en ik ging overal om huilen.
Ik had nergens de energie voor, zelfs niet om mezelf wat aan te doen. Ik kon mijn bed amper uitkomen. Ik was mezelf echt zo erg zat. De knagende gedachtes aan de dood en zelfmoord kwamen steeds voorbij. Er was een tijdje dat ik niet meer sprak. Ik zwijgde. Ik had het idee dat woorden niets meer zouden veranderen.
Door een lage concentratie kon ik mij niet meer focussen. Ik begon minder goed te zien en minder goed te horen. Vooral wanneer ik in het verkeer liep, eigenlijk is dat ook een vorm van suïcidaal gedrag. Waar ik ook enorme last van had, was dat ik mij totaal niet kon hechten aan mensen, echt geen vertrouwen in wie dan ook. Steeds die aanwezige achterdochtigheid.
Het accepteren van ziek zijn lukte mij niet. Ik bleef ontkennen. Mijn enigste oplossing was de politie. Ik had geen idee dat ik vanuit daar alsnog opgenomen zou worden en met zorgverleners in contact zou komen. Maar ik kon ook niet meer gezond nadenken dus ik liet het gaan. De crisisdienst zat vol, waardoor ik eerst bij het hoofdbureau moest overnachten tot er een plekje vrij was.
Dit hele gebeuren was voor mij eigenlijk geen verrassing, want psychische ziekten kwamen wel vaker voor in mijn familie. Tot aan parnassia, gevangenis en zelfmoord toe. Heel divers, maar allemaal ziek.
Ik was niet de enige
Mijn ouders hadden veel moeite met het accepteren dat hun dochter ziek is. Elke vader of moeder zou er moeite mee hebben als je kind voor je ogen aan het smelten is. Ik had ze nooit eerder zo erg kwetsbaar en verdrietig gezien. En ze zijn ook best wel op leeftijd.
Een vriendin sprak ik al langer dan een jaar niet meer, maar toen zij zag dat ik er slecht aan toe was, stond ze voor mij klaar om hulp te zoeken. Weer een andere vriendin kwam onverwachts op bezoek toen ik in opname was. Heel toevallig vertelde een derde vriendin dat zij ook eens opgenomen was geweest en dat gaf mij ook opluchting dat ik niet de enige was. Mijn situatie werd helder en ik stond er steeds meer open voor om behandeling te accepteren. Ik was minder angstig om door te kunnen gaan met mijn leven. Ik ging met liefde meewerken en was therapietrouw.
Ik moet denken aan een gedicht van Rumi: "Een kaars verliest niets van zijn licht door een andere kaars aan te steken. Het maakt het licht alleen maar meer helder"
Hulp aanbieden is iets moois.
Praten over mijn problemen
Praten heeft mij geholpen! Oftewel het bespreekbaar maken van mijn problematiek. Er zijn genoeg oren die het graag aan willen en aan kunnen horen. Al mijn respect gaat uit naar die mensen: zorgverleners en politie.
Zo ook de cirkel klein houden. Vaker 'nee' zeggen en duidelijk aangeven wat ik wel en niet wil. En natuurlijk op tijd zijn met hulp vragen voordat het fataal afloopt.
Nog een gedicht van Rumi: "Een kaars zijn, is niet makkelijk... om licht te kunnen stralen, moet je eerst branden..." Oftewel, pijn lijden is niet zomaar. Het leven wilt dat ik sterker in mijn schoenen kan staan.
Vrees is veranderd in vrede
Het overleven van suïcidaliteit voelt als een trotse overwinning. Nu heb ik geen angst meer voor het leven, medicatie, zorgverleners, crisisdienst etc. Ik heb er juist leuke herinneringen aan overgehouden. De vrees is veranderd in vrede. We are best friends now.
Ook het gevoel van dankbaarheid en geluk. Al die onbekende mensen die klaar voor mij stonden, het voelt als een sprookjes verhaal. Ze waren zo professioneel. Het leek wel of ze het allemaal al wisten dat ik hulp nodig had.. wat een timing. Ik heb meer gekregen dan wat ik van ze kon verwachten. Echt waar. Wanneer je accepteert en open staat voor hulp, dan krijg je zoveel.
Het leven gaf mij een harde klap in mijn gezicht, dat klopt zeker. Wist je dat precies die harde klap mij juist wakker heeft geschud? Dat was dus wat ik nodig had. Achter elk incident zit een wijsheid waar men anders misschien nooit achter zal komen. Wanneer men een tapijt uitklopt met een mattenklopper, betekent dit niet dat men de tapijt pijn wilt doen, maar dat al het stof en vuil eruit moet en dat het schoon moet worden. Dus meer in de zin van dat het leven niemand pijn wil doen.
En ik vergeet dit nooit: wanneer goud op de grond valt, dan word het wel vies ja, echter verliest het zijn waarde nooit. Wanneer mij onheil overkomt betekent niet dat ik mijn waarde verloren heb. NEE ik ben niet waardeloos. Dus ik ga mijzelf ook niet waardeloos voelen. Ik ga mij bedenken hoe ik dat waardevolle stuk goud weer schoon krijg. Hoe ik mezelf weer waardevol kan voelen.
Hoop en vrees voor de toekomst
Wat vrees betreft.. ja die gedachte heb ik wel, "wat nou als het zo ver komt dat ik weer suïcidaal word?" En wat hoop betreft: Ik blijf hopen, ook al heb ik mezelf zodanig veel schade toegebracht wat het herstellen heel traag maakt. Het leven gaat door. Hoe dan ook. En IK doe er ook toe. Bovendien ben ik er nu ook beter op voorbereid met behulp van een signaleringsplan en crisiskaart.
Ik vergelijk het zo: "Een vogel kan niet vliegen met één vleugel. Of het nou de linker of de rechter vleugel is, dat doet er niet veel aan toe." Dus leven met alleen maar hoop of alleen maar vrees, dat gaat niet. Want een vogel kan niet vliegen met één vleugel. Daarvoor zijn beiden nodig.
Trouwens hoe kan een vogel zijn eigen vleugels te zwaar vinden? Geen sprake van. Dus zo ook zal mijn last (leven) nooit te zwaar zijn voor mij. Het is juist bevrijdend, net zoals de vleugels waarmee de vogel vliegt. De kunst is alleen om het anders te verdragen wanneer het te zwaar lijkt te zijn.
Het verleden is gestorven.
Het heden lijdt pijn.
De toekomst is niet geboren.
Het kan zo zijn dat ik ooit aan het werk kan als dokters assistente, dat is wel mijn droom. Wat de toekomst uiteindelijk met zich zal meebrengen dat zullen we zien. Ik doe alleen mijn best.