Denk je aan Zelfmoord?

We zijn er voor je. 
Je kunt met ons geheel anoniem bellen of chatten. 

 

 

Bel gratis 0800-0113 Chat met ons
Bel of chat met ons
Zoeken
Toen mijn moeder weg was

Toen mijn moeder weg was

Mijn moeder was de meest zorgzame en sterke vrouw die ik ken. Toen mijn moeder depressief werd vond ik het gek om haar te zien veranderen. Mijn moeder veranderde van een sterke vrouw in iemand die hulp en liefde nodig had en vooral heel klein leek. Soms kwam ik in de avond thuis en dan lag ze als een klein mensje op bed en troostte ik haar. Ik vond dit lastig en betrapte me erop dat ik wel eens dacht "Verman jezelf, je moet jezelf gewoon even oprapen en weer doorgaan!". Mijn vader speelde hierin geen rol, dus kwam het op mij en andere familieleden neer.

Mijn moeder kwam steeds dieper en dieper in de depressie en ik merkte ook dat er tussen ons een afstand ontstond, ondanks dat ik dit niet wilde. Ik kon niet voor haar betekenen wat ik wilde. Mijn broer en mijn tantes hebben in die tijd heel veel voor haar gezorgd. Toen de zorg te zwaar werd is mijn ''mama'', want zo noemde ik haar altijd, naar een kliniek gegaan. Een open opname. In plaats van dat het voor haar in dit geval beter werd, voelde ze zich hier slechter. Ik merkte dat ze steeds eenzamer werd, minder met me in contact stond en vooral dat ze de glinstering uit haar ogen verloor. Ondanks alles hielden wij moed en kwamen dagelijks langs, wisselden elkaar af zodat ze zo min mogelijk alleen was.

We dachten allemaal dat er rondom de lente een positieve piek in kwam en ze het leven langzamerhand weer wat oppakte, maar niks was minder waar. Helaas pleegde mijn moeder zelfmoord. Hoe of wat doet er niet toe. In het begin heb ik hopeloos gezocht naar een antwoord, maar dat komt er bij deze manier van overlijden niet. Er was geen brief, geen laatste boodschap en dat vond ik onverdraagzaam. Ik heb lang niet begrepen hoe ze mij en mijn familie dit kon aandoen, totdat ikzelf depressief werd.

Nadat in mijn propedeuse jaar van mijn studie mijn moeder overleed ben ik doorgegaan. Dit was mijn overlevingsstrategie. Ik ging door totdat ik op een dag zelf niet meer uit bed kwam. Ik voelde me een hoopje ellende. Ik kon niks en alles voelde als een grote opgave. Ik zocht hulp om te begrijpen wat er aan de hand was en kwam erachter dat ik depressief was en daarnaast mijn moeders overlijden niet verwerkt had. Hierop volgde een periode met veel therapieën, medicatie en pogingen om me beter te voelen. Plots begreep ik hoe ze zich voelde, de wanhoop, het alleen zijn en vooral ook de strijd die je binnen in je voert. Ik vond het ontzettend vreemd om ineens te begrijpen dat het ook te veel kon zijn en dat er ook mensen zijn die (niet bewust) ervoor kiezen om niet meer te strijden.

Ik vond dit enorm confronterend, maar het werd voor mij ook een drijfveer om door te gaan en om te denken, 'maar ik kan dit en ik kan mijn familie niet nog meer verdriet aandoen'. Ondanks dat ik het begrijp en het gevoel snap is mijn boodschap nog steeds dat er altijd licht is aan het einde van een tunnel.

Toen mijn moeder weg was


Ik heb in deze periode enorm veel steun gehad van mijn broer. We zijn in de periode na mijn moeders overlijden dichterbij elkaar gekomen, hebben dingen uitgesproken. Onze band is onverwoestbaar. Doordat hij mij altijd het gevoel gaf dat hij trots op me was. Er stond iemand achter mij die als ik viel me opving en die als ik verdrietig was altijd een glimlach op mijn gezicht toverde. Ik realiseer me ook dat niet iedereen zo iemand om zich heen heeft en dat het voor die mensen extra moeilijk is. Die mensen zou ik ook adviseren om lotgenoten op te zoeken of bijvoorbeeld groepstherapie te volgen. Hier heb ik een van mijn beste vriendinnen ontmoet.

Wat ik hiermee wil zeggen is, ergens diep in je zit een enorme kracht, een soort oerbron. Die voel je niet op het moment dat je depressief bent, maar hij is er altijd. Wanneer je door hulp van een goede therapeut deze bron vindt, je kracht vindt, dan zul je erachter komen dat je sterk bent en alles kan overwinnen. Er blijven altijd momenten dat het moeilijk is, je verdrietig bent, maar dat mag. Ik ben zelf ook nog regelmatig verdrietig of heb een off-day, zoals ik ze noem. Maar ik kan nu met recht zeggen dat ik trots op mezelf ben. Ik heb ondanks dat het hartstikke moeilijk was mezelf staande gehouden in ontzettend zwaar weer.


Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail naar [email protected]