Angel (19) heeft een vriendin, is verloofd en woont samen met 2 katten, 4 vissen en een hamster. Ze is iemand die veel mee heeft gemaakt, verschillende behandelingen heeft doorstaan en beseft zich sinds kort dat uit de dingen en mensen die zij verloren heeft, veel meer gehaald kan worden dan alleen maar verdriet. Ze zal voor de rest van haar leven een rugzak mee dragen maar die verstopt ze tegenwoordig niet meer. Want wie is Angel? Dit is Angel en ze is gelukkig. De rest is er ook nog, gelukkig zijn is veel belangrijker.
Op 10 september was het World Suicide Prevention Day. Ter gelegenheid van deze dag publiceren we in de maand september een serie verhalen van hoop. Verhalen van mensen die gedachten aan zelfdoding hebben overleefd en nu sterker en positiever in het leven staan.
Als toch niemand mij ziet...
Toen ik voor het eerst te maken kreeg met suïcidale gedachten en gevoelens bij mijzelf was ik 10 jaar oud. Ik had op dat moment net te maken gekregen met een vriendin (12) die een poging had gedaan. Ook was het in de periode dat het seksueel misbruik net was begonnen. Mijn thuis situatie was niet stabiel, waar ik veel last van had en waardoor ik constant in een negatieve spiraal zat. Op school had ik geen goede klik met leraren. Een aanspreekpunt had ik dus niet, iets wat ik wel enorm nodig had. Ik ging daarom in een dagboek schrijven.
Één van de eerste dingen die ik heb geschreven was "als toch niemand mij ziet, is het dan zo erg om weg te gaan?". Moet je na gaan, ik was toen 10 en dat was wat ik schreef. Ik kan het me bijna niet meer voorstellen. Mijn leven bestond vanaf dat moment alleen nog maar uit overleven. De vraag 'wat doe ik hier' dwaalde constant rond door mijn hoofd en binnen een paar weken, net na mijn 11e verjaardag, begon een periode van automutilatie die uiteindelijk tot mijn 17e heeft geduurd.
Mijn leven was verschrikkelijk niet leuk
Hoe mijn leven er uit zag toen ik voor het eerst te maken kreeg met suïcidaliteit? Als een bende opgekropte emoties, een periode waarin alle struggles van thuis alleen maar harder binnen kwamen door gebeurtenissen die allemaal op hetzelfde moment gebeurden. Mijn leven was op dat moment "verschrikkelijk niet leuk" (quote uit mijn dagboek van toen) en werd alleen maar erger.
Voor het eerst voelde ik me écht gezien
In de periode dat ik er voor het eerst mee te maken kreeg, was er niemand die mij écht zag. De suïcidaliteit bij mijzelf heeft jaren aangehouden. Vanaf mijn 12e ben ik naar therapeuten en ondersteuners op school gegaan, maar op mijn 16e kwam ik pas iemand tegen, een dramatherapeut, die mij écht zag. Voor mijn 16e werd er vaak gezegd dat ik te jong was, werd ik niet serieus genomen en daardoor praatte ik er liever maar niet over.
Het schooljaar dat ik was begonnen bij de dramatherapeut, had ik een mentor die mij zag en begreep en de moeite heeft gedaan om naar mij te luisteren. Uiteindelijk heb ik mijn middelbare school afgerond met 3 docenten aan mijn zijde die er altijd voor mij waren en tijd voor mij maakten, ook als het voor hen niet uitkwam. Door de support van deze 3 docenten en de hulp van mijn dramatherapeut was het voor het eerst in mijn leven dat ik mij écht gezien voelde. Ondanks dat ik het moeilijk vond dat er tijd speciaal voor mij vrij werd gemaakt, ben ik hun eeuwig dankbaar.
Door mijn verhaal kwijt te kunnen bij de docenten, door te zien dat zij moeite deden om het beste voor mij te regelen en door een dramatherapeut te hebben die mij oprecht inzicht gaf in de gebeurtenissen in mijn verleden en hoe ik mijzelf kan verbeteren, heb ik ingezien dat ik meer waard ben dan een hoopje emoties in een hoekje. Zonder deze mensen had ik niet meer geleefd. Door hun heb ik het vertrouwen gekregen dat ik over mezelf mag praten en dat niet iemand mij zomaar zal veroordelen. Daardoor heb ik mijn herstel met volle kracht aan kunnen wakkeren en blijven zij mijn motivatie wanneer ik een moeilijke dag heb.
Nooit ouder worden dan 18
Dat ik dit heb overleefd is iets wat ik mij 2 jaar geleden niet in kon denken. Ik heb mijzelf altijd beloofd nooit ouder te worden dan 18. Ondanks veel pogingen, ben ik nu 19, bezig met een opleiding in de ggz, en ga ik in december trouwen. Ik vind het wel heel eng. Als je je leven leeft met het idee dat je precies weet hoe en wanneer je er niet meer bent, dan is het eng om ineens verder dan dat te moeten kijken. Om beslissingen te moeten maken die over een paar jaar nog steeds effect op je hebben.
Het is eng, het is nieuw, maar boven alles is het een opluchting. Een opluchting dat ik eindelijk wel weer verder kan kijken en nieuwe dingen aan kan gaan. Eng is niet negatief. Ik mag nu het leven delen met iemand die mij begrijpt, de tijd geeft om alles in vaak kleine stapjes te doen en te ontdekken en om samen oprecht te genieten van het leven. Als ik in 1 woord zou moeten zeggen hoe het is om de suïcidaliteit te overleven, dan zou ik zeggen; fijn.
Het 24 uur langer volhouden
Als het echt allemaal niet meer lukt, probeer het nog 24 uur langer vol te houden. Het heeft mij altijd geholpen om een wekker te zetten voor 24 uur later, rustig te ademen. De tip van de wekker heeft mij meerdere malen gered. Eerst 24 uur verder, en dan zien we wel weer wat we de volgende 24 uur doen. Verder wil ik zeggen dat jij oké bent, jij bent het waard. Als je ergens mee zit, zoek naar iemand die wil luisteren. Zodat jij dat uiteindelijk ook weer voor een ander kan doen. Herstel is voor jouzelf. Er is altijd iemand die wil en kan helpen. Vraag niet te veel van jezelf.
Doen alsof het goed gaat is makkelijker dan uitleggen waarom het niet goed gaat. Maar uiteindelijk zorgt uitleggen waarom het niet goed gaat er wel voor dat jij niet meer hoeft te doen alsof het goed gaat. Omdat jij je dan écht goed voelt.
Foto's: Angel
Doe mee aan de IK ZIE JE campagne: Op 113.nl/ikzieje vind je meer informatie over de campagne en wordt uitgelegd hoe je mee kunt doen OF ga HIER direct naar het IKZIEJE filter op Instagram.
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.