Fleur is 22 jaar en woont met haar ouders, broertje en Luna, een lieve kat, in Amstelveen. Ze houdt van lekker eten. Schrijven is naast sporten een uitlaatklep, maar zo zijn muziek luisteren, gitaar spelen of foto’s maken ook hobby’s van haar. Fleur heeft zelf veel ervaring met depressiviteit. Ze vindt het heel belangrijk dat er gepraat wordt over psychische problemen.
"Praat alsjeblieft over wat er in je omgaat. Vraag om hulp wanneer je voelt en denkt dit nodig te hebben. Luister oprecht naar iemand, wanneer diegene je wat te vertellen heeft. Luister ook echt, zonder oordeel. Wees er op deze manier voor elkaar. Vanuit eigen ervaring weet ik dat soms er al alleen even voor iemand zijn en naar iemand luisteren, al zo enorm veel kan betekenen om uiteindelijk samen te kunnen gaan kijken wat de hulpvraag is. Iemand moet zelf de stappen zetten, maar hij of zij hoeft dit niet alleen te doen."
Op 10 september was het World Suicide Prevention Day. Ter gelegenheid van deze dag publiceren we in de maand september een serie verhalen van hoop. Verhalen van mensen die gedachten aan zelfdoding hebben overleefd en nu sterker en positiever in het leven staan.
Mijn eerste suïcidepoging
Nadenken over de dood is iets wat ik eigenlijk al mijn hele leven doe. Al vanaf jongs af aan heb ik gedachtes aan er niet meer te willen zijn. Ik sprak deze alleen nooit uit en heb enorm lang met al deze gevoelens en gedachtes alleen rond gelopen. Rond mijn 16de kwamen mijn sombere gevoelens meer tot uiting. Al snel was ik voor de buitenwereld van het ene op andere het moment veranderd van een vrolijk, spontaan meisje, naar iemand die het leven niet meer zag zitten.
Deze periode zat ik nog op school, maar ook hier was ik steeds minder aanwezig. Zo heb ik ook mijn eindexamen niet kunnen doen, vanwege mijn depressie en hevige suïcidaliteit. Mijn eerste suïcidepoging weet ik nog maar al te goed. Voor mij was dit destijds echt de manier om met mijn gevoelens om te gaan. Ik zag oprecht geen uitweg meer en zag ook niet in dat ik wat kon toevoegen aan deze wereld. Sterker nog, ik dacht zelfs dat het beter zou zijn voor de mensen om mij heen, als ik er niet meer was. Met deze gedachtes heb ik vijf jaar lang rondgelopen.
Tijdens depressieve periodes, waarbij ook andere problematiek kwam kijken, heb ik mij toch weer steeds naar een behandeling weten te slepen. Ik heb helaas de afgelopen jaren veel tijd doorgebracht in klinieken, voor crisisopnames, omdat mijn suïcidaliteit te sterk was. Het enige wat ik steeds maar riep was; ik weet het niet, ik voel me slecht en ik wil niet meer’. Waardoor ik mij zo voelde heb ik jaren nooit geweten.
Onverwerkt trauma
Ook voor mijn omgeving is dit een enorm zware periode geweest. Nu ik hierop kan terugkijken, besef ik pas hoe machteloos mijn omgeving zich heeft moeten voelen. Ik ben enorm dankbaar dat ik zoveel lieve mensen om mij heen heb. Pas wat later in mijn behandeltraject vielen er puzzelstukjes op zijn plaats. Mijn depressie overschaduwde alles. Zo ook mijn traumatisch verleden en de bijbehorende gevoelens en nare herinneren. Toen ik hier mee ruimte aan gaf, besefte ik dat mijn depressie en eetstoornis zijn ontstaan door onverwerkt trauma. Ik heb vroeger te maken gehad met seksueel misbruik, zowel fysiek als online. Op dit moment ben ik hiervoor ook in behandeling én gaat het beter dan ooit. Ik kan weer vooruit kijken en weet waardoor mijn depressieve gevoelens komen.
Wel worstel ik nog met suïcidale gedachtes. Alleen zijn deze niet meer actief. Ik weet dat er een stukje in mijn zit die deze gevoelens tot uiting wilt laten komen, maar ik heb inmiddels ook vele andere mooie stukjes van mij zelf mogen ontdekken.
Suïcidegedachten mogen er zijn
Zo ben ik gaan leren dat ik het leven ook mooi en leuk kan vinden, ondanks dat er iets in mij nog nadenkt over de dood. Ik merk hoe meer ik dit stukje probeer weg te duwen, wil dat het er niet is, hoe meer het mij overneemt. Door er met zijn allen wat meer over te gaan praten, hoop ik dat het taboe rondom suïcidale gedachtes en mentale gezondheid wordt doorbroken. Het kan eng zijn als iemand worstelt en vertelt over suïcidale gedachtes, maar dit hoeft niet zo te zijn. Ik heb zelf gemerkt dat wanneer ik de ruimte voel om mij uit te kunnen spreken, ik het niet meer alleen hoef te dragen.
Zo kan ik leven en kijken naar de toekomst, ook met het stukje in mij dat wel denkt aan de dood. Dat is prima, zolang we deze maar niet helemaal proberen weg te maken. Het is er nou eenmaal, dus waarom gaan we er niet over in gesprek, delen we ervaringen en kunnen we van elkaar leren? Ik sta hier toch maar mooi en kan ook zeggen dat ik blij ben dat ik hier mijn verhaal mag doen.
Dankbaar voor de hulp
Ik ben echt enorm dankbaar voor alle lieve mensen in mijn omgeving, zowel hulpverleners als mijn familie, vrienden en kennissen. Tijdens zware periodes wilde ik soms geen hulp en ben ik niet altijd even aardig geweest tegen de mensen om mij heen. Dat er toch zoveel mensen zijn geweest en zijn die voor mij hoop hebben gehouden en het vertrouwen in mij zijn blijven zien, daar heb ik eigenlijk geen woorden voor. Juist op die momenten, dat ik iemand probeerde weg te duwen, dat iemand toch naast je blijft staan, is enorm waardevol.
Er is een moment geweest (en vertrouw hier dus ook op, dat moment komt er!) dat je wel kan gaan waarderen, net als ik; dat die persoon naast jou is blijven staan, ook al wilde je die hulp niet. Ook ik ben uiteindelijk gaan inzien dat ik enorm dankbaar mag zijn voor de hoeveelheid mensen en steun om mij heen. Doordat zij mij niet hebben opgegeven, dit keer op keer toch zijn blijven zeggen, ook op momenten dat ik dacht ‘dit heeft geen zin’, kwam de boodschap uiteindelijk toch bij mij binnen. Ik kon weer een knuffel als steun ervaren en zien dat ik ook een steun voor de ander kon zijn. Ik mocht weer voelen en zien dat ik er ook mocht zijn en dat ik hulp mocht vragen van de mensen om mij heen. Dat ik zelf de stappen moest zetten, maar dat ik dit niet alleen hoefde te doen. Dus vraag, praat en luister. Drie woorden, maar zo onwijs belangrijk.
Beter is belangrijker dan goed
Ik gun oprecht niemand psychische klachten en de ervaringen die ik de afgelopen jaren heb gehad. Toch neem ik zelf enorm veel ervaringen mee uit deze periode. Ik zou ze liever niet hebben, maar ergens heb ik enorm veel van mijn psychische klachten mogen leren. De afgelopen jaren heb ik zo’n enorme persoonlijke groei doorgemaakt. Ik ben mezelf tegengekomen, maar heb mezelf ook weer opnieuw leren kennen. Ik heb mogen ontdekken dat beter belangrijker is dan goed.
Goed lijkt als iets ontastbaars, iets ongrijpbaars en iets waarvan we allemaal eigenlijk geen idee hebben van wat het is. Want wat is goed, wanneer is iets goed? Ik leer mezelf steeds meer geruststellen. Voelt iets nu niet goed? Dan mag ik verlangen naar beter. Iets wat beter is, is iets waar je vaak zelf wel wat mee kan en kunnen ook kleine veranderingen zijn. Wil ik dat het goed gaat, waar vraag ik dan eigenlijk om? Ik stel mezelf liever de vraag; wat wil ik anders, wat wil ik dat er beter gaat? Het mooie is dat ik dan steeds meer bij het gevoel goed lijk te komen. Al weet ik nog steeds niet wat dit is. Het lijkt wel tevreden te zijn met hoe het gaat. Inclusief de dingen die even minder zijn. Streven naar beter, betekent dat er altijd iets kan worden verbetert of dat je altijd ergens aan kunt werken. Daar ben ik ook zeker van overtuigd, maar ook ik ervaar dat wanneer iets beter gaat dan voorheen, ik het kan gaan zien als iets ‘goeds’. Een hele andere kijk, waardoor dingen dragelijker worden.
Het mag niet goed gaan
Het idee dat het goed gaat, is gek. Want het mag ergens niet goed gaan lijkt het wel? Inmiddels weet ik dat ik dit enorm eng vind. Ik heb mij nog nooit zo gevoeld en heb nog nooit mijn leven vorm kunnen geven, zoals ik dit nu wel doe. De dingen die veranderen zijn dan ook enorm eng, al zijn ze fijn. Twintig jaar lang heb ik geweten hoe ik mij voelde; al was dat niet fijn, het was vertrouwd. Nu ontdek ik dingen die ik niet ken, doe ik dingen die ik nog nooit heb gedaan en spreek ik mijn oude overtuigingen steeds meer tegen. Natuurlijk is dit hartstikke eng, maar eigenlijk ook een enorm leuk experiment. Zo probeer ik het ook maar steeds te blijven zien op momenten dat ik er even doorheen zit.
Ik weet hoe het was voor al deze veranderingen, voordat ik ging praten en voordat ik mij openstelde in therapie. De weg van alles voor anderen doen en mezelf straffen ken ik maar al te goed. Wat als ik het nu eens een tijdje anders ga proberen. Mezelf niet beschadig, al zit die drang er soms wel. Wel goed voor mezelf blijf zorgen op momenten dat ik dit eerder niet deed. Rust mogen pakken, wanneer ik moe ben, waarom ook niet? Al deze dingen zijn nieuw, maar ik heb nog niet ervaren wat het doet als ik via deze weg mijn leven lijd. Op momenten dat ik het niet meer trek, houd ik mezelf voor, dat de oude weg altijd nog kan, maar ik nu gekozen heb om het nieuwe te proberen.
Ik ga met overtuiging het experiment aan. Het enige wat ‘we' weten is dat dingen nu enorm zwaar zijn, maar echt beter kunnen worden. Of het goed wordt en of ik er tevreden mee ga zijn, dat weten we nog niet. Maar zolang er nog ruimte is voor verbetering en er zo nieuwe deuren worden geopend, ik wel tevreden kan zijn met het proces waar ik in zit, ondanks de hobbels die we tegenkomen, zitten we volgens mij wel op het goede pad.
Bang voor teleurstelling
Nog steeds vind ik het ergens lastig om over het woord toekomst na te denken. Zoals ik hierboven beschreef zijn alle nieuwe veranderingen onwennig, prettig, maar ook eng. Het nadenken over toekomst, maakt ook dat ik bang ben voor een teleurstelling. Keer op keer heb ik ervaren dat het even beter kon gaan, maar dat ik daarna ook weer instortte. Volledig vertrouwen op de toekomst vind ik daarom best spannend, al merk ik zelf wel positieve veranderingen op. Van eerst tot maximaal een week vooruit kunnen plannen, lukt mij dit nu al om een jaar vooruit te kunnen kijken. En soms? Soms betrap ik mezelf erop dat ik eigenlijk helemaal niet meer bezig ben met het stukje dood. Dat ik meer de richting kies voor werk en studie en daarmee aan de slag wil gaan.
Ik hoop dat ik jongeren die met dezelfde problematiek worstelen als ik deed, in de toekomst op weg kan helpen, kan inspireren. Niet door ze te vertellen dat het leven mooi is, maar wel door ze uit te dagen zelf weer opzoek te gaan. Op zoek naar hoe je zelf het leven weer de moeite waard gaat vinden. Dat je net als ik mag gaan ervaren dat therapie en werk naast elkaar kunnen bestaan. Dat je slecht voelen en nare gedachtes hebben, je invloed van leven in het moment niet hoeft te bepalen. Ik hoop dat ik open mag gaan blijven staan voor veranderingen, om dingen te ontdekken, te doen en de angst voor het onbekende met nieuwsgierigheid te omarmen.
Doe mee aan de IK ZIE JE campagne: Op 113.nl/ikzieje vind je meer informatie over de campagne en wordt uitgelegd hoe je mee kunt doen OF ga HIER direct naar het IKZIEJE filter op Instagram.
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.