Lizanne Schweren (34) werkt als senior onderzoeker bij 113. Ze woont samen met haar vriend in Groningen, schrijft graag, houdt van planten en stekjes, en is in haar vrije tijd zoveel mogelijk buiten te vinden. Voordat ze bij 113 terechtkwam, heeft ze ruim tien jaar aan de universiteit gewerkt in Utrecht, Amsterdam, Groningen en Cambridge (UK). Het onderzoek dat ze daar deed ging vooral over ADHD. Hoewel ze hier veel heel geleerd, vond ze de academische wereld uiteindelijk toch te eenzaam. Toen ze begin dit jaar de kans kreeg om bij 113 in een gedreven team van jonge, slimme onderzoekers te gaan werken, greep ze die met beide handen aan.
Zelfmoordpogingen in kaart brengen
Het grootste project waar ik op dit moment aan werk, is het in kaart brengen van zelfmoordpogingen. We hebben in Nederland een heel goed beeld van het aantal mensen dat jaarlijks overlijdt door zelfdoding, maar over niet-fatale zelfmoordpogingen weten we nog heel erg weinig. De meeste mensen die een zelfmoordpoging doen, blijven leven. Deze mensen kunnen na hun poging op allerlei plekken in de zorg terechtkomen, zoals op een spoedpost, bij de huisarts of in de GGZ. Met al deze partijen samen zetten we daarom een landelijk registratiesysteem op. We hopen op deze manier beter in beeld te krijgen hoeveel zelfmoordpogingen er jaarlijks in Nederland ondernomen worden. Zulke gegevens zijn nodig om de zorg voor mensen die een zelfmoordpoging hebben gedaan te verbeteren.
Twee verschillende wegen
Ik heb zelf anorexia gehad. Twee jonge vrouwen die ik tijdens mijn behandeling heb leren kennen zijn sindsdien overleden door zelfmoord. Een derde – Rowan, met wie ik goed bevriend was – deed tweemaal een zelfmoordpoging en overleed niet lang daarna door euthanasie. Met name de laatste levensfase en de dood van Rowan hebben me erg geraakt. Vanaf dat ene moment dat wij naast elkaar op hetzelfde punt stonden, zijn onze levens in totaal verschillende richtingen verdergegaan. Door allerlei omstandigheden kan het leven soms zo anders lopen dan je graag zou willen. Ik ben dankbaar dat ik de mazzel heb gehad te herstellen en heel gelukkig te worden.
Een levensgevaarlijke cocktail
Mensen die kampen met gedachten aan zelfmoord, durven dit vaak aan niemand te vertellen. Daardoor krijgen ze er eigenlijk een probleem bij: ze hebben niet alleen last van zelfmoordgedachten, maar staan er ook nog eens helemaal alleen voor. Suïcidaliteit en eenzaamheid vormen samen een levensgevaarlijke cocktail. Door te zeggen “Ik zie je” kun je als naaste of als hulpverlener een klein beetje van de eenzaamheid wegnemen. Dat kleine beetje kan net genoeg zijn om de ander veilig te houden.
Een verschil maken
Ik vind het heel fijn om te werken aan een thema waarin je als onderzoeker echt een verschil kunt maken. Onderzoekers werken als het ware samen aan een hele grote puzzel. Elk puzzelstukje is belangrijk, maar in veel vakgebieden voelt dat niet zo. In ons vakgebied, zelfmoordpreventie, voel ik dat wél echt zo. Als het risico op zelfmoord door een interventie bijvoorbeeld afneemt met ‘slechts’ een half procentje, betekent dit alleen al in Nederland 9 mensenlevens per jaar. Die gedachte helpt enorm om stappen te blijven maken, ook al zijn ze klein.
En garde!
Mijn levensmotto verandert nogal eens, maar de laatste jaren is het “en garde!” Denk als een ridder: “Oke, het is spannend en lastig, maar ik kan dit, ik ben bewapend, en ik ga ervoor.”
Doe mee aan de IK ZIE JE campagne: Op 113.nl/ikzieje vind je meer informatie over de campagne en wordt uitgelegd hoe je mee kunt doen OF ga HIER direct naar het IKZIEJE filter op Instagram.
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.