Marielle heeft een dochter van 14 en is getrouwd met een vrouw. Ze werkt al 18 jaar als hypotheekadviseur bij een bank. Daarnaast is ze energetisch therapeut en helpt ze mensen met depressieve klachten. Zelf heeft ze ook ervaring met depressies, maar inmiddels is ze hier gelukkig al 12 jaar vrij van. Ze houdt van buiten zijn in de natuur en heeft een jachthond waar ze mee fietst, wandelt en ook mee traint.
"Ik hou van rust om mij heen en in mijzelf. Contacten leggen vind ik nog steeds lastig, maar door mijn hobby's gaat dat makkelijker. Mijn levensmotto? Uiteindelijk komt alles goed."
Op 10 september was het World Suicide Prevention Day. Ter gelegenheid van deze dag publiceren we in de maand september een serie verhalen van hoop. Verhalen van mensen die gedachten aan zelfdoding hebben overleefd en nu sterker en positiever in het leven staan.
De wereld was beter af zonder mij
Ik ging net op kamers en studeerde SPH. Er viel toen een zwarte deken over mij heen. Ik voelde mij heel erg naar. De negatieve gedachten over mezelf overheersten. Ik had zoveel emotionele pijn dat ik mijzelf ging beschadigen om even uit die pijn te kunnen stappen. Als de fysieke pijn er was, dan drong de emotionele pijn naar de achtergrond. Ik wist niet goed waardoor het kwam dat ik die gevoelens had. Ik ben naar de GGZ gegaan, maar dat hielp mij toen niet. Ik zocht naar een uitweg en dacht er een paar jaar serieus over na om uit het leven te stappen. Ik vond dat ik niets waard was en de wereld beter af was zonder mij. Ik kon echter de knoop niet doorhakken.
Niemand zag mij echt
Niemand zag mij echt voor mijn gevoel. Dat is ook een deel van het probleem. Ik voelde mij heel erg eenzaam, hoewel er wel mensen om mij heen waren. Ik zag het zelf niet en voelde het ook niet zo. Ik hield mijn gevoels voor mijzelf, omdat ik er zelf uit wilde komen of ik wilde leven of dood wilde. Omdat ik mijn omgeving er niet mee wilde belasten, ze niet bezorgd willen maken. Ik wilde niet tegen gehouden worden als ik er wel voor zou kiezen om uit het leven te stappen.
Ik was eenzaam omdat ik mijn gevoelens niet deelde met anderen. Ik dacht dat anderen het niet zouden begrijpen. Dat ze niet zouden luisteren, maar alleen maar in paniek zouden raken. Ik voelde me ook eenzaam omdat ik heel moeilijk contact kon maken. Ik ben mijn hele schoolperiode vanaf de 4e klas lagere school gepest. Dat heeft ook zijn sporen nagelaten wat eenzaamheid betreft. Ik stond er altijd al alleen voor. Ik had wel een paar vriendinnen, maar dit proces maakte ik alleen door.
Ik moest een keuze maken
Ik kon de keuze niet maken voor de dood. Ik heb lang gewikt en gewogen. De keuze was voor mij te definitief. Niet in de zin van: misschien wordt het beter. Daar dacht ik helemaal niet aan. Wel aan mijn gezin. Ik wilde niet dat ze zich hun hele leven zouden moeten afvragen wat ze verkeerd hebben gedaan. Ze konden er niets aan doen. Ik wilde ze dat niet aandoen. Ook niet de mensen die me zouden vinden. Er is altijd iemand die je vindt, welke manier je ook kiest. Er raken andere mensen bij betrokken en die belast je daar ook mee.
Een andere overweging was: wat nou als ik al mijn ellende gewoon met me meeneem. Wat nou als het niet voorbij is. Wat nou als ik dan spijt heb. Want ik geloof en geloofde toen ook sterk in een leven na de dood. Je kunt het niet terug draaien. Ik kon de keuze niet maken en ik bleef erover nadenken. Op een goed moment was ik mezelf zo zat, dat ik hardop heb gezegd: je moet nu de knoop doorhakken. Of je pleegt zelfmoord of je blijft leven en je maakt er wat van! Ik kon het eerste niet kiezen, dus het werd het laatste.
De nooduitgang afgesloten
Het bleek een veel diepere keuze dan alleen maar blijven leven. Zelfdoding is nooit meer een optie geweest. En ik was niet ineens beter. Ik heb 20 jaar lang terugkerende depressies gehad, maar ik pakte elke mogelijkheid aan om te groeien. Ook al zag ik dat later pas. Ik ging gewoon door. Ik sleepte mezelf 's morgens aan mijn haren mijn bed uit. Hield een dag en nacht ritme aan, hield een vast dagschema aan. Ik werkte, ik studeerde. Ik ging door. Ik voelde dat ik dit nodig had. Ik had de nooduitgang afgesloten, dus ik kon alleen nog maar vooruit. Soms op pure wilskracht. Andere periodes waren lichter. Mijn hobby gaf mij veel. Ik reed paard en had een eigen paard. Dieren geven mij veel rust, afleiding en vrolijkheid. De innige band met een dier maakt me dat ik me fijn voel.
Kiezen voor het leven
Ik ben heel blij dat ik de keuze voor het leven heb gemaakt. Na 20 jaar heb ik ook geen depressies meer. Af en toe een slechte dag mag. En als ik dat merk, keer ik dat binnen een paar uur om. Ik heb meer geleerd over het leven. Nu ik geen depressies meer heb kan ik terug kijken en kan ik zien waardoor ik ze had. Ik heb de regie over mijn leven terug genomen en sindsdien weet ik dat geluk bestaat. Voorheen bestond dat voor mij niet. Ik leer graag en pak elke situatie aan om van te leren. Ik ben veel gegroeid en kan nu ook anderen helpen om zich beter te voelen.
Ik ben heel erg blij dat ik dit leven nu benut om te leren en te groeien, want ik denk dat dit het doel van het leven is: zoveel mogelijk liefde eigen maken en delen met anderen. Dat doe je door persoonlijke groei. Ik maak makkelijker contact. Ik voel meer liefde, voor anderen maar in de eerste plaats voor mezelf. Ik heb geleerd dat ik altijd op mezelf terug kan vallen. Dat kon ik eerst nooit. Als iedereen en alles om me heen wegvalt, dan sta ik nog overeind. Verdriet mag er zijn en zal er ook zijn van tijd tot tijd, maar ik ga er niet meer aan ten onder.
Genieten en waarderen
Mijn moeder zei altijd: gewoon door ademen. Daar denk ik geregeld aan in moeilijke periodes. Echt zware periodes zijn er niet meer, omdat de depressies verleden tijd zijn. Natuurlijk zijn er zware gebeurtenissen zoals ziekte en overlijden van dierbaren bijvoorbeeld. Dat is moeilijk. Ik probeer er dan zoveel mogelijk voor hen te zijn, zonder mezelf voorbij te lopen. Liefde te geven en nog leuke dingen te doen. Het lichter te maken voor ze.
Verder relativeer ik veel. Je hebt heel weinig nodig om gelukkig te zijn. Ik kan heel veel stappen terug doen in welzijn, maar gelukkig kan ik dan nog steeds zijn. Met mijn gezin, met de mensen om mij heen en met mijzelf. Ik ben veel in de natuur en heb nu een hond. Daar geniet ik heel erg van. Genieten van de kleine dingen en deze waarderen heb ik geleerd. Ik geloof niet dat ik ooit nog een depressie zal krijgen nu ik dit onder de knie heb.
Doe mee aan de IK ZIE JE campagne: Op 113.nl/ikzieje vind je meer informatie over de campagne en wordt uitgelegd hoe je mee kunt doen OF ga HIER direct naar het IKZIEJE filter op Instagram.
Denk jij aan zelfdoding? Neem dan gratis en anoniem 24/7 contact op met 113 via 0800-0113 of chat op 113.nl. We steunen je graag.