De coronacrisis raakt een groot aantal mensen financieel. Jongeren en flexwerkers die hun baan zijn kwijtgeraakt. Ondernemers die inkomsten missen en noodgedwongen hun financiële reserves uitputten. Ondanks deze geldzorgen wachten mensen vaak lang met het zoeken naar hulp. Uit schaamte, maar ook omdat zij de weg naar hulp niet goed weten te vinden.
Littekens door zelfbeschadiging kunnen een ballast vormen. Ze herinneren je er misschien aan hoe slecht het met je is gegaan en hoe ellendig je je gevoeld hebt. Het kan ook zijn dat je je schaamt voor anderen. Of misschien wil je niet dat andere mensen schrikken als ze je littekens door zelfbeschadiging zien. Sommige mensen dragen altijd lange mouwen zodat anderen de littekens door zelfbeschadiging niet zien. Dat is niet fijn natuurlijk, als je in je kledingkeuze beperkt wordt en altijd op je hoede bent.
Op een bepaald moment in je leven dacht je dat het je zou helpen om jezelf te beschadigen. Of misschien was het wel een manier om je boosheid op jezelf te uiten. Wat de reden ook mag zijn, het is geen gezonde manier om om te gaan met emoties. Het is een manier die je op termijn enkel verder van een gelukkig en gezond leven brengt. Jezelf beschadigen zorgt op den duur voor een negatiever zelfbeeld en brengt je lichaam (blijvende) schade toe.
Als iemand zichzelf snijdt noemen we dat ook wel zelfbeschadiging of automutilatie. Dit komt vaker voor dan je misschien denkt. Er rust een taboe op dit onderwerp om over te praten. Mensen die zichzelf bijvoorbeeld snijden kunnen zich schuldig voelen en zich schamen voor hun gedrag. Ze proberen het geheim te houden en doen er vaak van alles aan om te zorgen dat bijvoorbeeld de littekens van het snijden niet zichtbaar zijn.
Je snijdt je soms en vraagt je af hoe je littekens te verbergen. Littekens door zelfbeschadiging zien er vaak angstaanjagend uit. Het kan voor jezelf confronterend zijn om de littekens te zien. Het kan ook zijn dat je bang bent dat anderen ze zullen zien en vragen gaan stellen. Misschien is het ook een opluchting als iemand er eens naar vraagt, en je je verhaal kunt doen. Het is niet eenvoudig om dat te bespreken. Maar het is ook niet te doen om je pijn en verdriet alleen te moeten dragen. En dat hoeft ook niet.
Als je op internet zoekt op 'ik snij mezelf' dan is de kans groot dat je jezelf daadwerkelijk snijdt. Als je jezelf snijdt ben je misschien op zoek naar een mogelijkheid voor behandeling. Er zijn verschillende hulplijnen, stichtingen en organisaties waar je terecht kunt als je hulp zoekt omdat je wilt stoppen met jezelf te snijden. Op deze pagina vind je verschillende opties.
Naomi is een dertigjarige schrijfster met psychische problematiek. Ze leidt een klein, stil leven in Denemarken. Opgeleid als huisschilder werkt ze nu dertig uur per week in een verfwinkel. Daarnaast is ze bezig met een nieuw boek, een verhalenbundel waarmee ze het taboe op de psychiatrie wil verminderen door erover te schrijven. In een interview met 113 Zelfmoordpreventie deelt Naomi meer over borderline persoonlijkheidsstoornis, suïcidaliteit en haar recent uitgekomen boek Bloedblaren.
Donderdag 11 februari vond de Webinar: Suïcide in de (social) media plaats. Er waren hier zo'n 600 mensen bij aanwezig. We hebben per mail veel verzoeken ontvangen de Webinar online te delen zodat mensen deze terug konden kijken. Dan doen we uiteraard graag. Mocht je nog vragen hebben n.a.v. de Webinar of een idee hebben voor een andere Webinar? Mail dan naar [email protected].
Allereerst wil ik beginnen met erkennen dat hulp vragen en aanvaarden in welke vorm dan ook echt een hele grote stap is. Ik weet nog dat ik ooit in een hele slechte fase van mijn leven zat en toen nog steeds niet durfde aan te geven hoe slecht het daadwerkelijk ging. Uiteindelijk liepen er steeds meer dingen in mijn leven niet goed en voelde ik dat ik regie terug wilde, want ik voelde me niet meer de schrijver van mijn eigen boek. Ik ben uiteindelijk naar de huisarts gegaan en kwam daar in aanraking met mijn eerste keer antidepressiva.